1. Wydatki poniesione na eksploatację samochodu stanowią koszt uzyskania przychodu.
2. Koszty naprawy rzeczy użyczonej stanowią zwykle koszty utrzymania tej rzeczy, a tym samym stanowią koszt uzyskania przychodu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 196 par. 1 Kpa Sąd Administracyjny jest upoważniony do badania decyzji pod kątem ich zgodności z prawem.
Odmowa uznania udokumentowanych wydatków na koszty związane z eksploatacja użyczonego samochodu, jako kosztów uzyskania przychodów nie znajduje uzasadnienia w przepisach prawa.
Prawidłowe ustalenie kosztów uzyskania przychodów jest warunkiem zgodnego z prawem wymiaru podatku dochodowego.
Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty ponoszone w celu osiągnięcia przychodu z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Wydatki poniesione na eksploatację samochodu mają niewątpliwie na celu osiągnięcie przychodów z działalności handlowej. Transport jest bowiem nierozerwalnie związany z tym rodzajem działalności. Tego typu wydatki nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów z mocy art. 16 cyt. ustawy.
Bezsporne jest w sprawie, że strony łączyła umowa użyczenia /art. 710-719 Kc./. Zgodnie z art. 713 biorący do użytkowania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednie przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia.
Istota sporu w sprawie sprowadza się do tego, czy koszty naprawy awaryjnej /tj. w czasie eksploatacji samochodu przez skarżącego/ stanowią zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej, a tym samym czy stanowią koszty uzyskania przychodu.
Z treści uzasadnienia decyzji wynika, że organ podatkowy przyjął, iż kwota 58.917.050 zł stanowi koszt naprawy głównej samochodu a uszkodzenia poddane tej naprawie wynikały z ukrytych wad samochodu będących podstawą wymiany na nowy.
Powyższe ustalenie nie znajduje oparcia w materiale dowodowym, bowiem z treści opinii technicznej samochodu z dnia 14 sierpnia 1992 r., sporządzonej przez Organizację Rzeczoznawców Techniki Samochodowej i Ruchu Drogowego Zespół w P., będącej podstawą reklamacji, wynika że podstawą reklamacji były zupełnie inne wady i usterki pojazdu niż te które były przedmiotem naprawy w czasie eksploatacji samochodu.
Z treści art. 71a par. 1 Kc wynika, że po zakończoni użyczenia biorący do użytkowania obowiązany jest zwrócić użyczającemu rzecz w stanie niepogorszonym, jednakże biorący nie ponosi odpowiedzialności za zużycie będące następstwem prawidłowego użytkowania.
Z treści tego przepisu można więc wyprowadzić wniosek, że to biorącego w używanie obciążają koszty napraw bieżących związanych z funkcją samochodu. Wprawdzie koszt naprawy jest dość znaczny w wielkościach bezwzględnych, ale nie sposób rozpatrywać bez uwzględnienia jego relacji do ogólnej wartości rynkowej całego pojazdu.