Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący del. Sędzia NSA Marian Jaździński, Sędziowie NSA Sędzia WSA Alicja Polańska (spr.), Asesor WSA Kazimierz Maczewski, Protokolant Joanna Zienkowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 marca 2004 r. sprawy ze skargi Banku Spółdzielczego w A. na decyzję Izby Skarbowej z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za 1999 r. oddala skargę
Decyzją z dnia [...] Nr [...], wydaną z powołaniem się na przepisy art. 21 § 1 pkt 1, art. 79 § 2 i art.. 207 § 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) Urząd Skarbowy określił Bankowi Spółdzielczemu w A. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 1999 r. w kwocie [...] oraz stwierdził nadpłatę w tymże podatku w kwocie [...].
Z uzasadnienia tej decyzji wynika, że do jej wydania doszło w związku ze złożeniem przez podatnika w dniu [...] wniosku o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za 1999 r. w wysokości [...], do którego to wniosku załączone zostało skorygowane zeznanie CIT-8 dotyczące tego roku podatkowego Wniosek swój podatnik uzasadnił tym, że w 1999 r. w zeznaniu CIT-8 Bank Spółdzielczy w A. opodatkował przychody uzyskane z tytułu dopłat do oprocentowania kredytów preferencyjnych, które to przychody były - zgodnie z urzędową interpretacją Ministra Finansów z 14.11.2001 r. - wolne od podatku dochodowego. Wykazując wolne od podatku przychody, Bank Spółdzielczy w A. w zeznaniu CIT- 8 za 1999 r. wykazał w konsekwencji dochód w wysokości [...] i należny podatek w kwocie [...].
Złożenie powyższego wniosku stanowiło podstawę do wszczęcia przez Urząd Skarbowy w A. kontroli podatkowej u podatnika w zakresie prawidłowości przedstawionych w nim danych Przeprowadzona kontrola wykazała, że w 1999 r. Bank nie wyodrębnił księgowo żadnych kosztów (wydatków) sfinansowanych otrzymanymi dopłatami do kredytów preferencyjnych, co było wedle organu podatkowego konieczne z tego względu, iż z przepisu art. 16 ust, 1 pkt 58 ustawy z dnia 15.02.1992 r., o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż za koszty uzyskania przychodów nie uważa się wydatków i kosztów sfinansowanych z dochodów, o których mowa min w art. 17 ust. 1 pkt 14 tejże ustawy, a więc z dochodów uzyskanych tytułem dopłat do oprocentowania kredytów preferencyjnych, które, stosownie do przepisu art. 69 ust. 4 ustawy z dnia 26.11.1998 r. o finansach publicznych, uznaje się za dotacje z budżetu państwa. Stwierdzając niemożność ustalenia wysokości kosztów (wydatków) sfinansowanych przez Bank otrzymanymi dopłatami, wielkość tych kosztów (wydatków) organ podatkowy ustalił z zastosowaniem dyrektywy art. 15 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustalając je w takim stosunku do ogółu kosztów, w jakim do ogólnej kwoty przychodów pozostają przychody z tytułu dotacji Przedstawiając następnie stosowne wyliczenie rachunkowe w tym zakresie, organ ten podstawę opodatkowania ustalił na kwotę [...], a podatek według stawki 34% na kwotę [...], określając zarazem, że w tej sytuacji nadpłata wynikła z opodatkowania w 1999 r, przychodów wolnych od podatku wyniosła kwotę [...].
Po rozpatrzeniu sprawy na skutek wniesionego przez podatnika odwołania od powyższej decyzji, w którym to odwołaniu zarzucał on naruszenie przez organ podatkowy przepisów art. 15 ust. 2, art. 16 ust. 1 pkt 58 i art. 17 ust, 1 pkt 14 ustawy z dnia 1502 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, domagając się uchylenia zaskarżonej odwołanie decyzji i wywodząc, iż otrzymując przychód w postaci dopłat do oprocentowania kredytów nie ponosił on żadnych kosztów z tym związanych, Izba Skarbowa decyzją z dnia [...] Nr [...], wydaną z powołaniem się na przepisy art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm..) oraz art. 27 ust 1 w zw. z art. 15 ust. 2, 16 ust, 1 pkt 58 i art. 17 ust, 1 pkt 14 ustawy z dnia 15 02,1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U, z 1993 r. Nr 106, poz. 482 ze zm ), orzekła o utrzymaniu zaskarżonej decyzji w mocy.