Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz (spr.), Sędziowie Asesor WSA Nadzieja Karczmarczyk,, Sędzia NSA Kazimiera Sobocińska, Protokolant Anna Kalisiak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 października 2004r. ze skargi K. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie opłaty targowej o d d a l a skargę
Decyzją z dnia [...] r. Nr [...], Prezydent Miasta na podstawie art. 15 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz. U. Nr 9, poz. 84 z 2002 r./, art. 21 § 3, art. 51 §1, art. 47 § 1, art. 53 § 1, art. 207 ustawy Ordynacja podatkowa /Dz. U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm./, § 6 Uchwały Rady Miejskiej Nr [...] z dnia [...] r. w sprawie określenia wysokości stawek podatków i opłat lokalnych na terenie miasta K. ustalił K. K. wysokość zaległości w kwocie [...] zł w opłacie targowej za dokonywanie w czerwcu, lipcu, sierpniu, wrześniu 2002 r. sprzedaży na terenie K. w strefie nadmorskiej .
W uzasadnieniu decyzji organ ten powołując się na art. 15 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wskazał, że opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach. Targowiskami wg tego organu dla potrzeb poboru opłat targowych są wszelkie miejsca, w których prowadzony jest handel. Wobec tego, że K. K. prowadził handel artykułami spożywczymi z rykszy gastronomicznej powinien uiszczać opłatę targową wg stawek ustalonych Uchwałą Rady Miejskiej tj. [...] zł za stoisko o pow. do [...] m2. Ryksze, z których prowadzono handel zlokalizowane były w dwóch miejscach; w [...] i przy [...]. Osoby dokonujący sprzedaży w imieniu K. K. odmawiali uiszczenia opłat targowych. Wobec tego organ ten określił zaległość z tego tytułu.
W odwołaniu od tej decyzji strona zarzuciła, iż materiał dowodowy nie potwierdza, aby we wszystkie wykazane w uzasadnieniu dni prowadzona była sprzedaż w rozumieniu art. 535 kc. stanowiąca podstawę do nałożenia opłaty targowej. Meldunki inkasentów wg odwołującego nie mogą stanowić dowodu, co do czasu, miejsca oraz podmiotu dokonującego sprzedaży. Sporządzone zostały ponadto przez sam organ podatkowy, a wobec tego dowodem w sprawie być nie mogą. Odwołujący podniósł również, to, że osoby inkasentów, w tym przypadku nie mogą być traktowani jako uprawnieni do poboru opłaty targowej, gdyż nie zostali powołani na te stanowiska zgodnie z przepisami prawa. Nie są oni bowiem w uchwale Rady Miasta wymienieni z imienia i nazwiska, a ich status określony został przez umowę z Zarządem Miasta, a nie w uchwale Rady Miasta. Duże wątpliwości zdaniem odwołującego istnieją co do określenia jego jako osoby zobowiązanej do poniesienia opłaty. Z materiału dowodowego nie wynika bowiem, czy osoby wskazane w uzasadnieniu decyzji dokonywały w jego imieniu sprzedaży.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z [...] r. Nr [...] na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm./, art. 2 i 17 ustawy z 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych /Dz. U. z 2001r. Nr 79, poz. 856/ utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.
Wg tego organu nie ulega wątpliwości, że sprzedaż [...] w miejscach wskazanych w uzasadnieniu decyzji organu I instancji była prowadzona na rzecz odwołującego i w jego imieniu. Osoby M. K., P. H. i M. N. zidentyfikowane zostały jako pracownicy odwołującego. Odwołujący w czerwcu starał się o zgodę na prowadzenie handlu poza wyznaczonymi dla tego celu targowiskami. Sprzedawcy potwierdzali wielokrotnie, że sprzedają w imieniu strony. To strona okazywała Straży Miejskiej i inkasentom dokumentację techniczną riksz.