Zdarzenie prawne między tymi samymi stronami, zaistniałe w jednym miejscu i czasie, w którym nastąpiło przeniesienie posiadania rzeczy, stanowi jedną czynność prawną - jedną transakcję w rozumieniu par. 52 pkt 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 lutego 1989 r. w sprawie opłaty skarbowej /Dz.U. nr 9 poz. 52 ze zm./.
oddala skargę.
Spółka Akcyjna wniosła skargę na decyzję Izby Skarbowej utrzymującą w mocy decyzję Urzędu Skarbowego, którą określono wysokość opłaty skarbowej nie pobranej przez skarżącą jako płatnika.
Wymiar opłaty skarbowej został spowodowany ustaleniem, że spółka zakupiła towary pochodzenia zagranicznego w okresie od 2 do 15.1.1990 r. od B.T. oraz od L.W. w okresie od 2.1. do 9.4.1990 r. Dla udokumentowania tych transakcji sporządzono 12.684 dowodów skupu - każdy z nich obejmował sprzedaż rzeczy pochodzenia zagranicznego o wartości mniejszej niż 200.000 zł, która to wartość była zwolniona od opłaty skarbowej na podstawie par. 52 pkt 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 lutego 1989 r. w sprawie opłaty skarbowej /Dz.U. nr 9 poz. 52 ze zm./.
Organy podatkowe uznały, że spółka zawarła 38 umów sprzedaży podlegających opłacie skarbowej, gdyż występowały te same strony działające w jednym czasie i miejscu. Jako podstawę prawną zaskarżonej decyzji wskazano art. 1 ust. 1 pkt 2 lit. "a", art. 5 pkt 4, art. 10 ust. 1 pkt 1 lit. "a" i art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./, par. 46 ust. 1 pkt 4 i ust. 4 cyt. rozporządzenia z dnia 22 lutego 1989 r. oraz art. 14 i art. 15 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /ustawy o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ - na mocy tych przepisów zawarte umowy podlegały opłacie skarbowej, a na spółce jako płatniku ciążył obowiązek pobrania tej opłaty.
W skardze zarzucono, że decyzja Izby Skarbowej nie uwzględniła wszystkich okoliczności podniesionych w odwołaniu mających istotny wpływ na wynik rozstrzygnięcia. Rozmiary sprzedaży w okresie od stycznia do kwietnia 1990 r. dokonanej przez L.W. oraz B.T. świadczą o jej handlowym charakterze i działalność ta mogła podlegać przepisom o podatku obrotowym i dochodowym, zaś według obowiązujących w tym czasie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 czerwca 1989 r. w sprawie stawek podatku obrotowego od osób fizycznych (...) /Dz.U. nr 44 poz. 242 ze zm./ osoby fizyczne były zwolnione od podatku obrotowego od obrotów ze sprzedaży towarów sprowadzonych z zagranicy, nabytych za waluty obce pochodzące z posiadanego rachunku bankowego w polskim banku dewizowym. Powołano się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 października 1989 r., III SA 851/89, według którego zwolnienie od podatków obrotowego i dochodowego przychodów ze sprzedaży towarów przywiezionych z zagranicy i zakupionych za środki płatnicze pochodzące m.in. z posiadanego w polskim banku dewizowym rachunku walutowego nie uzasadnia zastąpienia tych podatków opłatą skarbową. Według strony skarżącej organy podatkowe nie wyjaśniły wszystkich okoliczności mających istotny wpływ na sposób rozstrzygnięcia sprawy naruszając art. 7 i art. 11 Kpa.
Odpowiadając na skargę, organ odwoławczy wnosił o jej oddalenie. Zdaniem Izby Skarbowej transakcje zawarte przez spółkę podlegają opłacie skarbowej w wysokości określonej w par. 46 ust. 1 pkt 4 i art. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 lutego 1989 r. w sprawie opłaty skarbowej, a obowiązek uiszczenia opłat wynika z art. 1 ust. 1 pkt 2 lit. "a" w związku z art. 3 ust. 1 pkt 5 lit. "a" ustawy o opłacie skarbowej.