1. W przypadku, gdy o udzielenie zezwolenia na prowadzenie sprzedaży alkoholu w jednym wolnym punkcie sprzedaży ubiega się dwie lub więcej osób, obowiązkiem organu wydającego zezwolenie jest sięgnięcie do art. 62 Kpa i prowadzenia jednego postępowania dotyczącego wniosków tych stron, a zwłaszcza doręczenie stronom wszystkich wydanych w takim postępowaniu rozstrzygnięć.
2. Uchylenie decyzji pierwszoinstancyjnej przez organ odwoławczy wiąże się zawsze z koniecznością równoczesnego orzeczenia albo reformatoryjnego, albo umarzającego, albo o przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.
Dopiero takie dwuczłonowe orzeczenie stwarza stan rozstrzygnięcia sprawy przez organ odwoławczy, który nie zgadza się z decyzją pierwszoinstancyjną.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Doroty Cz. na decyzję Wojewody w L. z dnia 2 września 1992 r. nr RG-III-6433/81/92/UR w przedmiocie uchylenia decyzji organu I instancji odmawiającej zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych powyżej 4,5 proc. alkoholu w sklepie spożywczym we wsi K.
I. uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wójta Gminy G. z dnia 3 sierpnia 1992 r. nr 6420/18/92;
II. zasądził od Wojewody w L. kwotę 50.000 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Jak wynika z akt sprawy, w dniu 21 maja 1992 r. do Urzędu Gminy w G. wpłynęło podanie Wandy J. o udzielenie jej zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych o zawartości powyżej 4,5 proc. alkoholu w prowadzonym przez nią sklepie spożywczym i pijalni piwa we wsi K. Komisja ds. przeciwdziałania alkoholizmowi w dniu 19 czerwca 1992 r. pozytywnie zaopiniowała ten wniosek.
W dniu 3 lipca 1992 r. o zezwolenie wystąpiła także Dorota Cz., która zawarła z GS "Samopomoc Chłopska" umowę dzierżawy sklepu spożywczo-przemysłowego i pijalni piwa w K.
Ponieważ Dorota Cz. ponaglała załatwienie swojego podania, Wójt Gminy G. pismem z dnia 27 lipca 1992 r. zawiadomił ją, że uwzględniając pozytywną opinię Rady Sołeckiej i Komisji ds. przeciwdziałania alkoholizmowi zamierza wydać zezwolenie Wandzie J., a to oznacza negatywne załatwienie wniosku Doroty Cz.
Następnie organ I instancji podtrzymał swoje stanowisko w decyzji z dnia 3 sierpnia 1992 r. nr 6420/18/92 odmawiając wydania zezwolenia, co uzasadnił wyczerpaniem limitu punktów sprzedaży, ponieważ zwolniony sporny punkt został "już wcześniej" objęty zezwoleniem dla Wandy J. Przyznanie kolejnego zezwolenia we wsi K. doprowadziłoby do naruszenia rozporządzenia Wojewody w L. Z dnia 31 stycznia 1992 r. w sprawie ustalenia maksymalnych limitów punktów sprzedaży alkoholu.
W rezultacie rozpoznania odwołania Doroty Cz. Wojewoda w L. decyzją z dnia 2 września 1992 r. nr RG-III-6433/81/92/UR "uchylił w całości zaskarżoną decyzję /pismo/ z dnia 27 lipca 1992 r. oraz decyzję (...) z dnia 3 sierpnia podjętą przez Wójta Gminy G." Według uzasadnienia tej decyzji w dacie podjęcia pierwszego rozstrzygnięcia Wójt był jednak dysponentem jednego wolnego punktu, albowiem wydanie zezwolenia innemu podmiotowi /Wandzie J./ nastąpiło dopiero 30 lipca 1992 r. A zatem uzasadnienie rozstrzygnięcia pierwszoinstancyjnego jest wadliwe, albowiem to nie brak limitu, lecz inny jego podział był powodem odmowy wydania zezwolenia.
Z dalszej korespondencji Doroty Cz. wynika, że oczekiwała ona w następstwie tej decyzji unieważnienia zezwolenia wydanego Wandzie J. Jednakże organ II instancji pismem z dnia 23 września 1992 r. odpowiedział jej, że nie ma podstaw do unieważnienia tego zezwolenia, a strona - poza żądaniem szczegółowego uzasadnienia stanowiska Wójta - może ponownie złożyć wniosek i oczekiwać na zmianę sytuacji faktycznej lub prawnej.
Dorota Cz. zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzję Wojewody oraz decyzje organu I instancji, zarzucając organom pominięcie jej jako strony w postępowaniu dotyczącym przyznania zezwolenia Wandzie J. i wnosząc o uchylenie także tej ostatniej decyzji. Ponieważ w sprawie dotyczącej zezwolenia na sprzedaż alkoholu we wsi K. występowały w charakterze strony dwie osoby /tj. skarżąca i Wanda J./, przeto organy powinny zastosować art. 62 Kpa i wydać jedną decyzję, w której byłoby rozstrzygnięcie w stosunku do wszystkich stron. Objęty limitem punkt sprzedaży mieścił się w wydzierżawionym przez skarżącą sklepie i zwolnił się dopiero z dniem objęcia przez nią tego sklepu. Wszelkie uzgodnienia zatem i obietnice udzielone wcześniej Wandzie J. były bezprzedmiotowe. Sama skarżąca złożyła podanie w dniu zwolnienia się omawianego punktu, oddanego do dyspozycji organu przez dotychczasowego gestora.