Błędny jest pogląd organu orzekającego w sprawie zasiłku dla bezrobotnych, że staż pracy musi być udokumentowany wyłącznie świadectwami pracy. W postępowaniu przed organem do spraw zatrudnienia mają zastosowanie przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, w tym również art. 75 par. 1 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Jerzego P. na decyzję Kierownika Wojewódzkiego Urzędu Pracy w (...) z dnia 11 lutego 1993 r. w przedmiocie utraty prawa do zasiłku dla bezrobotnych i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Rejonowego Biura Pracy w O.
Przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest decyzja Kierownika Wojewódzkiego Urzędu Pracy w (...) z dnia 11 lutego 1993 r., utrzymująca w mocy decyzję Kierownika Rejonowego Biura Pracy w O. z dnia 8 grudnia 1992 r. nr FN/VII/9030/783/92 o stwierdzeniu utraty przez Jerzego P. prawa do zasiłku dla bezrobotnych, począwszy od dnia 1 grudnia 1992 r.
Wydając powyższą decyzję, organ odwoławczy ustalił, że Jerzy P. został zarejestrowany w Rejonowym Biurze Pracy jako bezrobotny w dniu 2 października 1991 r. i od tej daty przyznano mu prawo do zasiłku dla bezrobotnych. W dniu 1 grudnia 1991 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./. Zgodnie z art. 1 ust. 2 tej ustawy okres pobierania zasiłku nie może przekroczyć 12 miesięcy. Dla osób, które rozpoczęły pobieranie zasiłków przed wejściem w życie tej ustawy, roczny okres, o którym mowa w powyższym przepisie, rozpoczął bieg od dnia 1 grudnia 1991 r., a zatem prawo do zasiłku dla skarżącego - zdaniem organu odwoławczego - wygasło z dniem 1 grudnia 1992 r. W tych okolicznościach organ ten nie znalazł podstaw do uchylenia lub zmiany zaskarżonej decyzji organu I instancji.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Jerzy P. zarzucił, że ma łącznie 30-letni staż pracy zawodowej i zgodnie z art. 21 ust. 3 powołanej wyżej ustawy przysługuje mu prawo do zasiłku przez 18 miesięcy. Ustalając okres pracy, organ odwoławczy korzystał jedynie ze świadectw pracy. Tymczasem okresu zatrudnienia od dnia 10 marca 1961 r. do dnia 10 marca 1979 r. skarżący nie mógł udokumentować świadectwem pracy. Pracował w tym okresie w Cegielni w S., podległej Przedsiębiorstwu Ceramiki Budowlanej w O. Wskutek reorganizacji tego przedsiębiorstwa utracono jego akta osobowe i nie mógł on otrzymać świadectwa pracy. Okres jego pracy w Cegielni potwierdzili dwaj świadkowie, których zeznania zostały spisane do protokołu w Urzędzie Gminy T. Pominięcie tych dowodów przez organ orzekający skarżący uważa za bezpodstawne. Przytaczając powyższe argumenty, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, jako niezgodnej z prawem.
Organ odwoławczy nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia swojej decyzji w trybie art. 200 par. 2 Kpa i w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 7 Kpa organ rozpatrujący sprawę indywidualną obowiązany jest dokładnie ustalić stan faktyczny i wydać decyzję uwzględniającą interes społeczny i słuszny interes strony. Przepis art. 77 par. 1 Kpa natomiast nakazuje, by organ orzekający w sprawie w sposób wyczerpujący zebrał i rozpatrzył cały materiał dowodowy.
Stosownie do art. 75 par. 1 Kpa, w celu wyjaśnienia prawdy materialnej jako dowód w postępowaniu administracyjnym "należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem". Błędny jest pogląd organu odwoławczego, że staż pracy musi być udokumentowany wyłącznie świadectwami pracy i nie można w tym zakresie czynić ustaleń na podstawie innych dowodów, a w szczególności na podstawie zeznań świadków. W postępowaniu przed organem do spraw zatrudnienia mają zastosowanie przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, w tym również powołany wyżej art. 75 par. 1 Kpa.