O charakterze obozu nie może decydować jego nazwa nadana przez ówczesne władze ZSRR, lecz rzeczywisty charakter obozu.
stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej tę decyzję decyzji Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych o przyznaniu uprawnień kombatanckich.
Naczelny Sąd Administracyjny podziela pogląd prawny wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 1997 r. III ZP 9/96 /OSNAPU 1997 Nr 11 poz. 181/, iż "obozy nazwane przez władze radzieckie "obozami internowania" nie mogą być za takie uznawane, a pobyt w nich jest tożsamy z pobytem w łagrach".
Pojęcie internowania oznacza osadzenie w specjalnie utworzonych obozach, do czasu zakończenia wojny, obywateli państwa nieprzyjacielskiego, bądź oddziałów wojujących, które przekroczyły granice państwa neutralnego i niewątpliwie nie może odnosić się do pobytu skarżącego w obozie, jeśli zważyć, że pobyt ten przypadł w przeważającej części na okres powojenny.
Nieuprawniony wydaje się także na gruncie przepisów ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania decyzji zaskarżonej, że pobyt w łagrach dotyczył tylko osób skazanych wyrokiem sądu wojskowego lub NKWD, skoro ustawa takiego uściślenia nie zawiera a warunki w jakich przebywały w danym obozie osoby osadzone bez wyroku i osoby skazane nie różniły się.