1. W świetle wyliczenia w art. 52 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach /Dz.U. nr 114 poz. 739 ze zm./ odrębnych, fakultatywnych przesłanek wydalenia cudzoziemca z terytorium RP nie ulega wątpliwości, że okoliczności, o których mowa w art. 13 ust. 1 /powołane w art. 52 ust. 1 pkt 4/ nie obejmują wymienionych w pkt 2 ust. 1 art. 52 cyt. ustawy sytuacji polegających na nielegalnym /bez wymaganej zgody i zezwolenia/ wykonywaniu zatrudnienia przez cudzoziemców.
2. Fakt, że nie zachodzi obligatoryjna przesłanka do odmowy udzielenia /przedłużenia/ zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony nie oznacza wszakże, iż nielegalne wykonywanie zatrudnienia jest kwestią bez znaczenia prawnego. Jest to bowiem okoliczność istotna, która winna być rozważana na tle wszystkich innych okoliczności sprawy o przedłużenie zezwolenia /art. 18 ust. 2 ustawy o cudzoziemcach/.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Kristine G. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 30 listopada 2001 r. (...) w przedmiocie odmowy przedłużenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony - uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Wojewody M. z dnia 16 sierpnia 2001 r. (...).
Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców decyzją z dnia 30.11.2001 r. (...), w powołaniu na art. 22 ust. 2 pkt 2 i ust. 3 w zw. z art. 13 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach /Dz.U. nr 114 poz. 739 ze zm./, po rozpatrzeniu odwołania obywatelki Armenii Kristine G., utrzymał w mocy decyzję Wojewody M. (...) z dnia 16.08.2001 r. odmawiającą cudzoziemce przedłużenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w Polsce.
Z ustaleń organu orzekającego wynika, że Kristine G. uzyskała w dniu 9 września 1999 r. zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony i kartę czasowego pobytu z terminem ważności do dnia 9.09.2001 r.
W dniu 20 kwietnia 2001 r. cudzoziemka wystąpiła do Wojewody M. o przedłużenie zezwolenia, motywując wniosek tym, iż podjęła naukę w zawodzie fryzjerki.
Wojewoda M. wydał decyzję odmowną uznając, że Kristine G. naruszyła obowiązujący w Polsce porządek prawny, bowiem wykonywała w Polsce pracę zarobkową nie posiadając wymaganych prawem stosowanych zezwoleń.
Z materiału dowodowego zawartego w aktach sprawy wynika, że cudzoziemka jest zatrudniona w zakładzie fryzjerskim "M." w O., na podstawie umowy o pracę z dnia 29.08.2000 r. i otrzymuje miesięczne wynagrodzenie w kwocie 700 zł.
Organ odwoławczy uznając decyzję organu I instancji za prawidłową podkreślił, że wykonywanie pracy zarobkowej bez stosownego zezwolenia i zgody właściwego starosty powiatu oraz bez wizy pobytowej z prawem do pracy narusza art. 9 ustawy o cudzoziemcach oraz przepisy ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 2001 nr 6 poz. 56/ oraz rozporządzenia wykonawczego /Dz.U. 1998 nr 53 poz. 336/.
Podnoszony przez cudzoziemkę argument, iż tylko przyucza się do zawodu fryzjerki, na co nie jest wymagane zezwolenie i zgoda starosty powiatu, nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem nie uczęszcza ona do żadnej szkoły a jej nauka zawodu polega na świadczeniu usług fryzjerskich, za co otrzymuje wynagrodzenie.
Powołano się na opinię Powiatowego Urzędu Pracy w O. (...) potwierdzającą, że zatrudnienie lub powierzenie pracy zarobkowej na terenie Polski cudzoziemcowi nie posiadającemu karty stałego pobytu lub statusu uchodźcy wymaga zezwolenia i zgody starosty powiatu. Wskazano, że stosownie do art. 17 ustawy o cudzoziemcach, cudzoziemcowi może być udzielone zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony jeżeli wykaże, że zachodzą okoliczności uzasadniające jego zamieszkiwanie w Polsce przez okres dłuższy niż 12 miesięcy.
Podkreślono, że w przypadku Kristine G. zachodzi okoliczność przewidziana w art. 13 ust. 1 pkt 9 ustawy o cudzoziemcach, gdyż wykonywanie pracy zarobkowej bez posiadania stosownych zezwoleń oraz wizy z prawem do pracy świadczy o naruszeniu przez cudzoziemkę porządku prawnego i uzasadnia stwierdzenie, że dalszy pobyt skarżącej w Polsce stanowi zagrożenie dla ładu i porządku publicznego. Jeżeli zachodzi którakolwiek z okoliczności wymienionych w art. 13 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach to organ orzekający jest obowiązany w myśl art. 22 ust. 2 tej ustawy odmówić zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony.