uchyla zaskarżoną decyzję w przedmiocie wymiaru cła.
Orzekając w sprawie ze skargi Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W świetle (...) stanu faktycznego i (...) orzeczeń organów celnych obu instancji przedmiotem ostatecznego merytorycznego rozstrzygnięcia jest wartość celna towaru, która w postępowaniu zakończonym zaskarżoną decyzją określona została ponownie, w skorygowanej /podwyższonej/ wysokości.
Stosownie do zasady przewidzianej w art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ cło wymierza się według stanu towaru i jego wartości celnej w dniu dokonania zgłoszenia celnego i według stawek w tym dniu obowiązujących.
Wartość celna towaru podlega określeniu według zasad przewidzianych w przepisach art. 25-30 prawa celnego.
Wymiar cła od właściwej wartości celnej towaru, w myśl art. 2 pkt 12 prawa celnego, podlega rozstrzygnięciu w decyzji w przedmiocie odprawy celnej towaru.
W świetle tych przepisów, a zwłaszcza wyraźnej dyspozycji art. 23 ust. 1 prawa celnego, wartość celna przywiezionego z zagranicy towaru stanowi element stanu faktycznego, będącego źródłem administracyjnego stosunku prawnego w postaci zobowiązania celnego importera /obowiązku uiszczenia cła/, kształtujący zakres tego zobowiązania.
W konsekwencji, również w decyzji rozstrzygającej o wymiarze cła wartość celna towaru jest jednym z elementów podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, w tym sensie, że stanowi podstawę wymiaru należności z tytułu cła.
Oznacza to, że wartość celna towaru może być przedmiotem ustalenia organu celnego jedynie w decyzji orzekającej o wymiarze cła.
Nie może natomiast stanowić samoistnego przedmiotu rozstrzygnięcia /orzekania/.
Kwestia wartości celnej towaru, nawet gdy jest sporna nie jest bowiem sprawą w rozumieniu art. 1 par. 1 pkt 1 i art. 104 Kpa, wyrażającą określony administracyjny stosunek prawny jako źródło praw i obowiązków.
W omawianej sytuacji sprawą administracyjną w rozumieniu art. 1 par. 1 pkt 1 Kpa jest natomiast wymiar cła, stanowiącego przedmiot zobowiązania celnego importera i dlatego tylko w decyzji orzekającej o wymiarze cła wartość celna towaru jako element tego rozstrzygnięcia będący podstawą wymiaru cła może stanowić przedmiot ustalenia organu celnego.
W myśl art. 83 ust. 1 prawa celnego, nie można wydać decyzji w sprawie wymiaru należności celnych po upływie 2 lat od dnia, w którym powstał obowiązek ich uiszczenia.
Oznacza to, że po upływie tego terminu wyłączona jest również możliwość określenia decyzją organu celnego wartości celnej towaru, skoro - jak wskazano - jej określenie może być dokonane jedynie w decyzji o wymiarze cła.
W niniejszej sprawie sprowadzona z zagranicy partia warzyw i owoców stanowiła przedmiot odprawy celnej w dniu 14.06.1994 r.
Decyzja Dyrektora Urzędu Celnego określająca - po wznowieniu postępowania - skorygowaną /podwyższoną/ wartość celną towaru wydana została w dniu 15.07.1996 r., a więc z uchybieniem dwuletniego terminu przewidzianego w art. 83 ust. 1 prawa celnego.
Oznacza to, że decyzja ta jak i zaskarżona decyzja Prezesa Głównego Urzędu Ceł wydane zostały z naruszeniem przepisu art. 83 ust. 1 prawa celnego, mającym wpływ na wynik sprawy i podlegają uchyleniu na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
Wobec takiego stanu rzeczy, Sąd odstąpił od przedstawienia oceny zarzutów skargi, gdyż w świetle przytoczonych wyżej wywodów uzasadnienia było to zbędne.
Okoliczność, że określona w postępowaniu celnym wartość celna towaru stanowi również podstawę obliczenia podatku, gdy obciąża on przedmiot importu oraz że przepis art. 83 ust. 1 prawa celnego stanowi jedynie o wymiarze należności celnych, nie podważa przedstawionej wyżej oceny kwalifikującej zaskarżoną decyzję jako naruszającą prawo.
Organy celne są bowiem jedynie płatnikiem podatku, obliczającym jego wysokość, i nie orzekają w sprawach podatkowych.
W tym stanie rzeczy, mając na uwadze przytoczone wyżej okoliczności, należało orzec jak w sentencji wyroku.
Orzeczenie w przedmiocie kosztów i zwrotu nadpłaconego wpisu od skargi znajduje uzasadnienie w dyspozycji art. 55 ust. 1 ustawy o NSA i art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych /Dz.U. nr 24 poz. 110 ze zm./ w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o NSA.