Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Michał Sowiński (spr.), Sędzia WSA - Beata Krajewska, Sędzia WSA - Małgorzata Rysz, , Protokolant sekretarz sądowy - Marcin Woźniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 stycznia 2012 r. sprawy ze skargi R. B. na decyzję Rady do Spraw Uchodźców z dnia [...]kwietnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie o nadanie statusu uchodźcy wobec stwierdzenia, że wniosek jest niedopuszczalny 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku.
R. B., dalej: "skarżący" złożył skargę na decyzję Rady do Spraw Uchodźców z dnia [...] kwietnia 2011 r. nr [...]wydaną w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie nadania statusu uchodźcy w RP wobec stwierdzenia, że wniosek jest niedopuszczalny.
Decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym.
Skarżący w dniu [...]listopada 2010 r. złożył kolejny (drugi) wniosek o nadanie statusu uchodźcy. We wniosku oświadczył, że doznał prześladowań i przemocy w kraju pochodzenia i obawia się o bezpieczeństwo swojej rodziny. Zeznał, że postrzelono mu żonę, aresztowano syna, jednemu z braci spalono dom. W G. skarżący pomagał bojownikom, był założycielem organizacji (której nazwy nie pamięta). Z kwestionariusza wynika, że skarżący na podstawie paszportu, legalnie wyjechał z kraju pochodzenia, nie należał tam do żadnej partii ani organizacji.
Decyzją z [...]stycznia 2011 r. Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców umorzył postępowanie w sprawie wobec stwierdzenia, że wniosek jest niedopuszczalny.
W uzasadnieniu decyzji organ zauważył, że skarżący w dniu [...]października 2007 r. złożył pierwszy wniosek o nadanie statusu uchodźcy. Postępowanie zakończyło się wydaniem w dniu [...]czerwca 2010 r. decyzji ostatecznej przez Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców, który odmówił skarżącemu nadania statusu uchodźcy, odmówił udzielenia ochrony uzupełniającej, pobytu tolerowanego oraz orzekł o jego wydaleniu z Polski. Odwołanie od tej decyzji skarżący wniósł z uchybieniem terminu, co stwierdziła Rada do Spraw Uchodźców postanowieniem z [...]września 2010 r. Postanowienie stało się przedmiotem skargi do Sądu , ale na dzień wydania decyzji skarga nie została rozpoznana, co oznacza, że decyzja organu z [...]czerwca 2010 r. jest decyzją ostateczną.
Odnosząc się do informacji przedstawionych w drugim wniosku oraz porównując je ze złożonymi zeznaniami oraz oświadczeniami w poprzednim wniosku, organ pierwszej instancji stwierdził, że w sprawie skarżący nie przedstawił okoliczności i faktów, które mogły by kształtować jego sytuację w inny sposób, niż ta poddana analizie w związku z wnioskiem z 2007 r. W konsekwencji organ pierwszej instancji uznał, że wniosek jest niedopuszczalny. Zwrócił również uwagę, że w kraju pochodzenia skarżącego nie zaszły okoliczności uzasadniające zastosowanie jakiejkolwiek formy międzynarodowej ochrony.
Od decyzji tej skarżący złożył odwołanie, w którym zarzucił organowi pierwszej instancji, że ten nie rozpatrzył nowych dowodów w sprawie, w tym nie uwzględnił wniosku dowodowego, tj. przesłuchania świadka.
Decyzją z dnia [...]kwietnia 2011 r. Rada do Spraw Uchodźców utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję. Organ odwoławczy powołał art. 40 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1695, z późn. zm.) i stwierdził, że wniosek należy uznać za niedopuszczalny, gdy po otrzymaniu decyzji ostatecznej o odmowie nadania statusu uchodźcy wnioskodawca złoży nowy wniosek oparty na tych samych podstawach. W takim przypadku organ administracji jest zobligowany umorzyć postępowanie. Zaznaczył, że merytoryczne rozpoznanie sprawy zakończonej decyzją ostateczną skutkowałoby nieważnością wydanej w takim postępowaniu decyzji.