Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Krystyna Madalińska-Urbaniak, Sędzia WSA - Piotr Kraczowski (spr.), Sędzia WSA - Jarosław Stopczyński, Protokolant specjalista - Izabela Wrembel, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 marca 2011 r. sprawy ze skargi A. T. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego; 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz A. T. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Skarżąca - A.T. - wniosła skargę na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z [...] lipca 2010 r. nr [...], którą po ponownym rozpatrzeniu sprawy, organ ten utrzymał w mocy swoją decyzję z [...] kwietnia 2010 r. nr [...] o odmowie przyznania skarżącej uprawnienia do świadczenia pieniężnego przewidzianego w ustawie z 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87 poz. 395 ze zm.; zwanej dalej: ustawą o świadczeniu pieniężnym).
Jak wynika z akt administracyjnych skarżąca wnioskiem złożonym [...] lutego 2010 r. domagała się przyznania tego świadczenia twierdząc, że w marcu 1940 została deportowana na okres 5 lat do pracy przymusowej do III Rzeszy. W tym okresie od marca 1940 do marca 1941 pracowała jako [...] u [...] w G., następnie od kwietnia 1941 do marca 1943 jako [...] została skierowana do pracy w S. w domu niemieckiego [...], a następnie do lutego 1945 r. została skierowana do [...] na terenie [...] w K. Do wniosku załączyła oświadczenia świadków, list z oflagu oraz dokumentację z Archiwum N.
Uzasadniając decyzję o odmowie przyznania świadczenia Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych stwierdził, że zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o świadczeniu pieniężnym - świadczenie przewidziane (...), przysługuje osobom, które w okresie podlegania represjom były obywatelami polskimi i są nimi obecnie (...). Z materiału dowodowego sprawy nie wynika, że skarżąca spełnia warunki tego przepisu, ponieważ nie posiadała w chwili represji obywatelstwa polskiego.
We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy skarżąca stwierdziła, że posiada obywatelstwo polskie i nigdy innego nie miała. Skarżąca wskazała także, że w znajdującym się w aktach sprawy "Ausweis der Deutschen Volksliste" (dowodzie osobistym listy narodowościowej) brak jest jej podpisu i zdjęcia, co świadczy o tym, że jej wpis na tą listę był fikcją. Natomiast wpisanie do jej akt personalnych [...] narodowości niemieckiej było szykaną powszechnie stosowaną wobec Polaków z terenów wcielonych do Rzeszy. Ponadto zwróciła uwagę, że umieszczenie na niemieckiej liście narodowościowej (tzw. Eindeutschung), czyli wymuszone najczęściej zaliczanie Polaków do III grupy (Volksliste grun) z adnotacją "auf Wiederrauf" (tzn. do odwołania) miało na cel przymusowe wcielenie polskiej męskiej młodzieży z P. i Ś. do Armii Niemieckiej. Skarżąca podkreśliła, że na podstawie tych samych dokumentów Fundacja "Polsko - Niemieckiej Pojednanie" przyznała jej świadczenie z tytułu prześladowań zaliczonych do kategorii IV obejmującej pracowników przymusowych, deportowanych na teren III Rzeszy.
Uzasadniając zaskarżoną decyzję z [...] lipca 2010 r. Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych powtórzył swoją dotychczasową argumentację. Dodatkowo stwierdził, że nie daje wiary twierdzeniom skarżącej o "fikcyjnych" wpisach w dokumentach niemieckich dotyczących przyjęcia Niemieckiej Listy Narodowościowej. Skarżąca nie wyjaśniła bowiem w wiarygodny sposób w jakim celu okupant miałby umieszczać przedmiotowe wpisy w dokumentach i po co fałszowałby dane znajdujące się w aktach osobowych pracownika [...]. Nie zgodził się także ze stwierdzeniem skarżącej, że przetłumaczona ankieta osobowa [...] nie jest dokumentem urzędowym. Podkreślił, że skarżąca mimo prośby nie przetłumaczyła pozostałych dokumentów niemieckich. Zwrócił także uwagę, że "Fundacja "Polsko - Niemieckie Pojednanie" jest instytucją samodzielną i przy wypłacaniu odszkodowań kieruje się własnymi, wewnętrznymi przepisami, a nie przepisami ustawy o świadczeniu pieniężnym.