Odwołanie od powyższej decyzji złożyła skarżąca.
Organ odwoławczy stwierdził, przywołując stanowisko Wojewody, że zgodnie z art. 87 ust. 5 Prawa farmaceutycznego, produkty lecznicze o nadanej kategorii dostępności, o której mowa w art. 23 a ust. 1 pkt 2-5, albo środki spożywcze specjalnego przeznaczenia żywieniowego lub wyroby medyczne objęte refundacją, nabywane przez podmiot wykonujący działalność leczniczą mogą być stosowane wyłącznie w celu udzielania świadczeń opieki zdrowotnej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie mogą być zbywane, poza przypadkiem określonym w art. 106 ust. 3 pkt 1 tej ustawy.
Zakaz obrotu dotyczy wskazanych w art. 23a ust 1 pkt 2-5 ww. ustawy produktów leczniczych. Według wykazu produktów leczniczych, dopuszczonych do obrotu na terytorium RP, stanowiącego załącznik do obwieszczenia Prezesa Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, leki: [...] i [...] posiadają kategorię Rp (produkty lecznicze wydawane z przepisu lekarza), natomiast wyrób medyczny [...] znajduje się w wykazie refundowanych leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych, a zatem mogły one zostać wykorzystane przez podmiot leczniczy tylko w celu udzielania świadczeń zdrowotnych. W przypadku skarżącej nie miał bowiem zastosowania przepis art. 106 ust. 3 pkt 1 ww. Prawa farmaceutycznego, dotyczący podmiotów mogących być zaopatrywane przez apteki szpitalne.
W świetle ustaleń Wojewody [...], żadne z powyższych produktów leczniczych, jak i wyrobów medycznych, nie zostały przez skarżącą w jej przychodni użyte w celu udzielenia świadczeń zdrowotnych. Ustalenia kontroli potwierdzają wyjaśnienia strony, zarówno ustne jak i złożone na piśmie, którym w tym zakresie organ wydający decyzję dał wiarę.
Z ustaleń zespołu kontrolnego wynikało, że strona nie miałaby komu udzielić świadczeń zdrowotnych przy zastosowaniu przedmiotowych produktów. Od dnia rozpoczęcia działalności leczniczej w dniu [...] października 2014 r. do dnia zakończenia kontroli w lipcu 2016 r. placówka udzieliła świadczeń zdrowotnych jedynie 14 pacjentom, a od dnia 1 czerwca 2016 r. zatrudniony był tylko jeden lekarz specjalista medycyny ratunkowej w wymiarze jednej czwartej etatu. Ponadto, zgromadzone w trakcie kontroli dowody wskazują, że kupowane przez skarżącą produkty w założeniu nie miały służyć udzielaniu świadczeń zdrowotnych. W zakładzie leczniczym brak było dokumentacji medycznej wskakującej na udzielanie świadczeń zdrowotnych pacjentom i ordynowanie im zakupionych, specjalistycznych farmaceutyków.
Dodatkowo mimo jedynie formalnego funkcjonowania placówki w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej, np. produkt leczniczy [...] jako lek zapobiegający powstawaniu zakrzepów krwi w żyłach po operacjach wszczepienia protezy stawu biodrowego lub kolanowego, został nabyty przez skarżącą w liczbie 80 opakowań w okresie 6 miesięcy (dane ze zgromadzonych 12 faktur). Jedynym wnioskiem wynikającym z takiego stanu rzeczy, w ocenie organów, jest uznanie, że przedmiotowe produkty nabyto w celu dalszej odsprzedaży. Z uwagi na powyższe, organ rejestrowy nie dał wiary wyjaśnieniom skarżącej, że leki nie zostały zaordynowane pacjentom z powodu zwłoki między złożeniem zapotrzebowania i jego realizacją, oraz z powodu rezygnacji pacjentów z kuracji. Zdaniem Ministra, także zasady logicznego rozumowania i doświadczenie życiowe poddają w wątpliwość praktykę przedsiębiorcy, który wydatkuje wielotysięczne środki finansowe na zakup produktów, z których nie czyni żadnego użytku.