Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku K. J. o sprostowanie postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 lutego 2019 r. sygn. akt I OPP 3/19 w sprawie ze skargi K. J. na przewlekłość postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Krakowie w sprawie o sygn. akt III SAB/Kr 137/18 ze skargi K. J. na bezczynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. w przedmiocie wniosku o wyjaśnienie treści postanowienia postanawia: odmówić sprostowania postanowienia.
Postanowieniem z dnia 21 lutego 2019 r. sygn. akt I OPP 3/19 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę K. J. na przewlekłość postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Krakowie w sprawie o sygn. akt III SAB/Kr 137/18 ze skargi K. J. na bezczynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. w przedmiocie wniosku o wyjaśnienie treści postanowienia.
Pismem z dnia 13 marca 2019 r. K. J. wniósł o uzupełnienie ww. postanowienia, poprzez "dopisanie w rozstrzygnięciu oddalenia skargi strony w części".
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie.
W myśl art. 156 § 1 P.p.s.a., sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki. W świetle art. 166 P.p.s.a., powyższa regulacja znajduje odpowiednio zastosowanie do postanowień. Oczywistość ww. wadliwości może wynikać z samej natury niedokładności, błędu lub omyłki, jak też z porównania ich z innymi niebudzącymi wątpliwości okolicznościami. Wadliwość taka wyraża się bowiem w tym, że jest natychmiast rozpoznawalna i wynika jednoznacznie z treści orzeczenia. Oczywistość omyłek oznacza, że muszą one powstać w wyniku niewłaściwego odzwierciedlenia w orzeczeniu rzeczywistej i niemogącej budzić wątpliwości woli Sądu, są obiektywnie i bez wątpliwości dostrzegalne w treści orzeczenia lub wprost wynikają z zestawienia tej treści z zawartością akt, a powstały z powodu technicznej niedoskonałości ujęcia rozstrzygnięcia sądu w słowach, przedstawienia stanowiska sądu w błędnej formie lub w sposób niedokładny, a więc niepełny i nieprecyzyjny. Wyżej wymienione nieprawidłowości muszą mieć zatem charakter oczywisty, bezsporny, pewny. Sprostowanie orzeczenia sądowego jest konstrukcją procesową, która ma na celu naprawienie jego wadliwości, poprzez nadanie mu takiego brzmienia, jakie sąd zamierzał, która jednocześnie nie może prowadzić do zmiany lub uchylenia tego orzeczenia, co jest dopuszczalne tylko w drodze jego zaskarżenia środkiem odwoławczym.
Zawarte we wniosku skarżącego żądanie sprostowania postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 lutego 2019 r. wykracza poza wskazany wyżej zakres zastosowania art. 156 § 1 P.p.s.a. Z wniosku tego jednoznacznie wynika bowiem, że skarżący żąda w istocie modyfikacji sentencji postanowienia, co oznacza, że zarzuca Sądowi błąd w orzekaniu, poprzez nieuwzględnienie całości jego żądania, co nie może być utożsamiane z oczywistą omyłką lub błędem pisarskim podlegającym sprostowaniu. W konsekwencji uznać należy, że postanowienie nie zawiera żadnych nieprawidłowości, o których mowa w art. 156 § 1 P.p.s.a.
Z tego względu Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 156 § 1 i 2 w związku z art. 166 i art. 193 P.p.s.a., orzekł, jak w sentencji postanowienia.