Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Teresa Zyglewska po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 24 stycznia 2019 r., sygn. akt II SAB/Gd 131/18 o odrzuceniu skargi M. B. na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. w przedmiocie doręczenia orzeczenia dotyczącego aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z dnia 24 stycznia 2019 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. odrzucił skargę M. B. (skarżący) na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. w przedmiocie doręczenia orzeczenia dotyczącego aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu.
Powyższe rozstrzygniecie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym.
Pismem z dnia [...] listopada 2018 r. skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. Bezczynność ta miała, w jego ocenie, polegać na niedoręczeniu mu orzeczenia z dnia [...] maja 2017 r. wydanego w sprawie o nr [...] w przedmiocie aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntów.
W odpowiedzi na powyższą skargę organ wniósł o jej oddalenie informując jednocześnie, że orzeczeniem z dnia [...] maja 2017 r. ustalił, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego gruntu położonego w Gdańsku, obejmującego działkę nr [...], w wysokości [...] zł, obowiązuje od [...] stycznia 2016 r. Następnie orzeczenie to zostało wysłane w dniu [...] maja 2017 r. na adres pełnomocnika skarżącego i doręczone w trybie art. 44 k.p.a.
Rozpoznając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że w przypadku skargi na bezczynność organu przedmiotem kontroli sądowej nie jest określony akt lub czynność organu administracji publicznej lecz ich brak w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie w określonym przez prawo terminie. Sąd I instancji stwierdził, że w niniejszej sprawie nie mamy zaś do czynienia z niewydaniem przez organ rozstrzygnięcia. Podniósł, że skarżący zarzuca organowi bezczynność w doręczeniu rozstrzygnięcia, w istocie kwestionując prawidłowość - skuteczność jego doręczenia, a tym samym uznanie wydanego rozstrzygnięcia za obowiązujące w porządku prawnym.
Następnie Sąd wskazał, że w przedmiotowej sprawie organ wydał orzeczenie, a następnie podjął czynność jego doręczenia zakończoną uznaniem jej skuteczności, zatem skarżący w trybie odrębnej skargi na bezczynność, dotyczącej wyłącznie niedoręczenia orzeczenia, nie może domagać się rozstrzygnięcia przez sąd o prawnej skuteczności doręczenia, gdyż sprawy z tego zakresu nie podlegają kognicji sądów administracyjnych.
Wskazano, że czynność doręczenia nie przyznaje, nie stwierdza oraz nie uznaje żadnych uprawnień i obowiązków. Doręczenie wywołuje jedynie ten skutek, że od daty doręczenia biegnie dla strony termin do wniesienia określonych środków zaskarżenia zatem jego prawidłowość może być oceniana w toku postępowania odwoławczego. Sąd podniósł, że czynność ta może być przedmiotem badania przez sąd administracyjny przy ocenie legalności danego aktu natomiast niewykonanie takiej czynności nie stanowi bezczynności czy przewlekłego prowadzenia postępowania w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 8 i 9 p.p.s.a.
Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się skarżący. W skardze kasacyjnej zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie:
1. art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, a wskutek tego uznanie, że czynność doręczenia rozstrzygnięcia wydanego przez organ administracyjny nie mieści się w katalogu spraw objętych kognicją sądów administracyjnych, określanych jako niewydajnie aktu lub niepodjęcie czynności z zakresu administracji publicznej dotyczącej indywidualnych uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, a przez to także uznanie, że właściwość sądów administracyjnych nie obejmuje skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, o którym mowa w pkt 4 w kwestii czynności doręczenia jak i skuteczności tej czynności. Podczas gdy w opinii skarżącego doręczenie rozstrzygnięcia jest czynnością materialno-techniczną z zakresu administracji publicznej, z którą wiążą się doniosłe dla niej skutki prawne, i która to także kreuje uprawnienia lub obowiązki wynikające z przepisów prawa, bowiem od skuteczności tej czynności zależała możliwość dalszego dochodzenia przez skarżącego dochodzenia przez skarżącego swych praw, a więc i taką czynnością, która mieści się w katalogu spraw objętych dyspozycja art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a.;