Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Monika Nowicka po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. F. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 22 lutego 2013 r., sygn. akt III SA/Kr 64/13 o odrzuceniu skargi w sprawie ze skargi J. F. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] listopada 2012 r., znak: [...] w przedmiocie odmowy wyłączenia organu od udziału w postępowaniu administracyjnym postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie postanowieniem z dnia 22 lutego 2013 r. (sygn. akt III SA/Kr 64/13) odrzucił wniesioną przez J. F. skargę na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] listopada 2012 r., znak: [...], w przedmiocie odmowy wyłączenia organu od udziału w postępowaniu administracyjnym.
Powyższe postanowienie zostało wydane w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:
J. F. we wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skardze zakwestionował postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] listopada 2012r., na mocy którego wskazany organ odmówił - na podstawie art. 25 oraz art. 123 § 1 i 2 k.p.a. - wyłączenia Burmistrza Miasta T. od udziału w postępowaniu administracyjnym w sprawie rozgraniczenia nieruchomości oznaczonych jako działki nr [...] i [...], położonych w T..
W odpowiedzi na skargę Kolegium wnosiło o jej odrzucenie, wskazując, że przepisy prawa nie przewidują możliwości zaskarżenia tego rodzaju postanowienia do sądu administracyjnego.
Odrzucając skargę - na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) zwanej dalej "P.p.s.a." - Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uznał ją za niedopuszczalną.
W uzasadnieniu swego postanowienia Sąd Wojewódzki wskazywał, że kwestionowane przez skarżącego postanowienie nie mieści się w żadnej kategorii postanowień, które - zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt 2 P.p.s.a.- można zaskarżyć do sądu administracyjnego. Orzeczenie to nie kończy postępowania, lecz ma charakter incydentalny i nie zawiera rozstrzygnięcia co do istoty sprawy. Nie służy również na nie zażalenie, bowiem przepisy k.p.a. nie przewidują zaskarżenia orzeczenia wydanego w trybie określonym w art. 25 i art. 26 k.p.a.
J. F. w skardze kasacyjnej, zaskarżając powyższe postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie całości, zarzucił mu naruszenie przepisów postępowania w stopniu mogącymi mieć wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 P.p.s.a) tj. art. 135 i art. 155 P.p.s.a. poprzez "tolerowanie stosowania wobec skarżącego szykan administracyjnych, polegających na zatajaniu przed nim adresów współwłaścicieli gruntów objętych jednoinstancyjnym administracyjnym postępowaniem rozgraniczeniowym, co odbiera skarżącemu prawo do sądu zgodnie z art. 45 i art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 9, art. 11 i art. 10 k.p.a.".
Wskazując na powyższą podstawę kasacyjną, skarżący kasacyjnie wnosił o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania wraz z zasądzeniem kosztów postępowania kasacyjnego.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podnoszono, że wskazanie adresów, których ujawnienia domaga się skarżący kasacyjnie, stanowi wymóg zainicjowania przed sądem postępowania rozgraniczeniowego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Stosownie do przepisu art. 183 § 1 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Ponieważ w rozpoznawanej sprawie nie zachodzą przesłanki powodujące nieważność postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny ograniczył się do oceny powołanych w skardze kasacyjnej podstaw, które nie zasługują na uwzględnienie.
Ocena ich zasadność wymaga przy tym wskazania, że od postanowień wydanych na podstawie 25 k.p.a., a zatem dotyczących wyłączenia organu administracyjnego, Kodeks postępowania administracyjnego nie przewiduje prawa wniesienia zażalenia, a w konsekwencji niedopuszczalne jest także wniesienie na nie skargi do sądu. Postanowienie o odmowie wyłączenia organu od rozstrzygania czy też podejmowania czynności w sprawie z chwilą jego wydania jest w związku z tym ostateczne. Strona może je kwestionować wyłącznie w trybie odwoławczym, dotyczącym orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie (art. 142 k.p.a.), a następnie ewentualnie w trybie skargowym, przed sądem administracyjnym.
Skargę na takie postanowienie należy więc odrzucić, jako niedopuszczalną, co bezpośrednio wiąże się z brakiem możliwości jej merytorycznego rozpoznania, a w konsekwencji nawet rozważenia możliwości zastosowania przez Sąd I instancji art. 135 i art. 155 P.p.s.a. Z tego też powodu zarzut naruszenia przez Sąd Wojewódzki wskazanych przepisów należało uznać za chybiony.
Odnośnie zarzutu pozbawienia skarżącego prawa do sądu, należy ponownie podkreślić, że skarżący kasacyjnie ma możliwość zaskarżenia przedmiotowego postanowienia w odwołaniu od decyzji - zgodnie z art. 142 k.p.a.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.