Dokonując oceny charakteru prawnego zaskarżonej czynności Burmistrza Miasta Oleśnica z dnia 21 marca 2017 r. pod kątem prawnych form działania organów administracji podlegających kontroli sądów administracyjnych, Sąd pierwszej instancji uznał, że nie można było jej zakwalifikować jako decyzji lub postanowienia, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 1 - 3 p.p.s.a. Nie stanowiła ona również innego aktu lub czynności z zakresu administracji publicznej, które dotyczyło uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa wymienionych w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. W ocenie Sądu w obowiązującym porządku prawnym brak jest takiego przepisu prawa, który obligowałby Burmistrza Miasta Oleśnica do wydania aktu o stwierdzeniu, że określona przez ten organ należność za scalenie i podział nieruchomości została pobrana bez podstawy prawnej. Pismo Burmistrza z dnia 21 marca 2017 r. stanowiło w istocie odpowiedź na pismo skarżącego z dnia 14 lutego 2017 r., które miało charakter wezwania do usunięcia naruszenia prawa i żądania zwrotu uiszczonej przez skarżącego w 2009 r. należności, rozliczonej ostatecznie w 2011 r., na które skarga do sądu administracyjnego nie przysługuje.
Sąd nadmienił przy tym, że pismem, które mogłoby być uznane za czynność z zakresu administracji w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. było niewątpliwie pismo Burmistrza Miasta Oleśnica z dnia 6 maja 2011 r. znak [...] określające ostateczne rozliczenie udziału w kosztach scalenia i podziału nieruchomości. Na to właśnie pismo przysługiwała F.M. skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego, w terminie ustawowym, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa. Z prawa tego jednak skarżący w stosownym czasie nie skorzystał. Niemniej - zdaniem Sądu - nawet gdyby przyjąć (choć nie ma ku temu żadnych podstaw), że skarga dotyczy ww. czynności, tj. pisma Burmistrza z dnia 6 maja 2011 r., to i tak podlegałaby ona odrzuceniu z uwagi na upływ 14-dniowego terminu do złożenia wezwania do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 p.p.s.a.), a następnie upływ 30-dniowego terminu do wniesienia skargi (art. 53 § 2 p.p.s.a.).
Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia wniósł F.M., zarzucając Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu naruszenie:
I. przepisów prawa procesowego:
1) art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 52 § 3 p.p.s.a. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej, czego podstawą było uznanie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, że wniosek skarżącego z dnia 14 lutego 2017 r. jest w istocie wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa wniesionym po upływie ustawowego terminu, podczas gdy pismo to jest wnioskiem o wydanie aktu oraz dokonanie czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., w związku z czym skarga wniesiona została po uprzednim wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa wystosowanym w przepisanym prawem terminie i podlegała merytorycznemu rozpoznaniu,
2) art. 146 § 1 i 2 p.p.s.a. poprzez ich niezastosowanie i odrzucenie skargi, podczas gdy zaistniały przesłanki do merytorycznego rozpoznania skargi oraz uchylenia zaskarżonego aktu oraz uznania uprawnienia skarżącego do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia;