Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Olga Żurawska-Matusiak po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wspólnoty Mieszkaniowej [...] i J. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 września 2018 r., sygn. akt I SA/Wa 1280/18 odrzucające skargę Wspólnoty Mieszkaniowej [...] i J. K. na postanowienie Komisji [...] z dnia [...] maja 2018 r., nr [...] w przedmiocie zabezpieczenia czynności sprawdzających postanawia: oddalić skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z 12 września 2018 r., sygn. akt I SA/Wa 1280/18 odrzucił skargę Wspólnoty Mieszkaniowej [...] i J. K. (dalej: "skarżący") na postanowienie Komisji [...] z [...] maja 2018 r., nr [...] wydane w przedmiocie zabezpieczenia czynności sprawdzających przed Komisją [...].
Sąd I instancji wskazał, że zaskarżone postanowienie zostało wydane na podstawie art. 24a ust. 1 i 4 w zw. z art. 16 ust. 3 ustawy z 9 marca 2017 r. o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich, wydanych z naruszeniem prawa (Dz. U. z 2017 r., poz. 718 ze zm., dalej: "ustawa"). Postanowieniem tym zabezpieczone zostały czynności sprawdzające przed Komisją [...], dotyczące nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...], przez nakazanie wpisu w księdze wieczystej ostrzeżenia o podjęciu czynności sprawdzających przez Komisję [...]. Sąd podał, że zgodnie z art. 24a ust. 1 i 4 ustawy Komisja do spraw reprywatyzacji nieruchomości warszawskich może w drodze postanowienia, nakazać wpis w księdze wieczystej ostrzeżenia o podjęciu czynności sprawdzających, o których mowa w art. 15 ust. 1., zaś art. 23 stosuje się odpowiednio do ostrzeżenia, o którym mowa w ust. 1 (ust. 4 art. 24a). Przepis art. 23 przewiduje m.in., że postanowienie z chwilą wydania stanowi podstawę wpisu w księdze wieczystej.
Następnie, po przytoczeniu treści art. 3 § 2 - 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, dalej: "P.p.s.a."), Sąd stwierdził, że postanowienie oparte na art. 24a ustawy nie jest orzeczeniem, wydanym w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie, gdyż zgodnie z art. 10 ust. 4 ustawy postanowienia Komisji są ostateczne. Postanowienie to nie kończy też postępowania, a także nie rozstrzyga sprawy co do istoty. Nie zostało wydane również w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym. Jest to rozstrzygnięcie incydentalne, którego celem jest zabezpieczenie toku prowadzonego postępowania przed organem. Na powyższe orzeczenie nie przysługuje więc skarga do sądu administracyjnego. Tym samym złożona w mniejszej sprawie skarga podlega odrzuceniu.
Skarżący w złożonej do Naczelnego Sądu Administracyjnego skardze kasacyjnej wnieśli o uchylenie powyższego postanowienia w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, rozpoznanie sprawy na rozprawie oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, wg norm przepisanych.
Powyższemu postanowieniu zarzucili naruszenie:
art. 3 § 2 pkt 2 P.p.s.a., przez przyjęcie, że postanowienie Komisji [...] nie stanowi postanowienia rozstrzygającego sprawę co do istoty, podczas gdy stanowi ono taki rodzaj postanowienia, gdyż zostało wydane w wyniku przeprowadzenia przez Komisję reprywatyzacyjną postępowania, o którym mowa w art. 24a ustawy, tj. postępowania w przedmiocie zabezpieczenia prawidłowego toku czynności sprawdzających, i rozstrzygnęło badaną sprawę co do istoty przez ustanowienie zabezpieczenia polegającego na wpisaniu do księgi wieczystej ostrzeżenia o prowadzeniu przez Komisję [...] czynności sprawdzających, ingerując w sposób ostateczny w prawo własności przysługujące właścicielom lokali tworzących Wspólnotę Mieszkaniową [...], którzy nie byli stroną tego postępowania, przez faktyczne wyłączenie - przez nieokreślony ustawowo okres prowadzenia czynności sprawdzających - możliwości zbycia lokali, z uwagi na wyłączenie rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych wobec ewentualnych nabywców takich nieruchomości, art. 58 § 1 pkt 3 i 6 P.p.s.a. (z uzasadnienia skargi kasacyjnej wynika, że de facto skarżący zarzucają w niniejszej sprawie naruszenie art. 58 § 1 pkt 6 oraz art. 58 § 3 P.p.s.a.), przez rozstrzygnięcie sprawy na posiedzeniu niejawnym, nieprzeprowadzenie rozprawy i odrzucenie skargi kasacyjnej w sytuacji, gdy istniała konieczność merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy na rozprawie.