Dnia 17 maja 2007 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2007 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. Z. i A. Z. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt I SA/Wa 1631/06 z dnia 9 listopada 2006 roku o odrzuceniu skargi M. Z. i A. Z. na decyzję Ministra Budownictwa z dnia [...], nr [...] w przedmiocie zajęcia nieruchomości postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Zaskarżonym postanowieniem o sygn. akt I SA/Wa 1631/06, z dnia 9 listopada 2006 roku, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę M. Z. i A. Z. na decyzję Ministra Budownictwa nr [...], z dnia [...] w przedmiocie zajęcia nieruchomości.
Orzeczenie to zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym:
W dniu 22 września 2006 roku A. i M. Z. wnieśli przez pełnomocnika w osobie adwokata, za pośrednictwem właściwego organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na w/w decyzję Ministra Budownictwa, opłacając pismo znakami opłaty sądowej w kwocie 200 złotych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 221 w związku z art. 219 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej p. p. s. a. odrzucił skargę uznając, że skarga nie została opłacona.
Od powyższego postanowienia, w dniu 23 listopada 2006 roku pełnomocnik M. i A. Z. złożył skargę kasacyjną, zaskarżając orzeczenie w całości oraz wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do rozpoznania przy uwzględnieniu kosztów postępowania kasacyjnego, jako części kosztów procesu.
Strona podniosła zarzut naruszenie prawa materialnego, a konkretnie § 5 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 roku w sprawie wysokości i szczególnych zasad pobierania wpisu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 222, poz. 2193), przez błędną jego wykładnię.
W uzasadnieniu podano, że § 5 ust. 1 cyt. rozporządzenia zobowiązuje do podania sygnatury akt sądowych przy uiszczaniu wpisu. Składając skargę za pośrednictwem organu strona nie znała jeszcze tej sygnatury, co uniemożliwiało jej uiszczenie wpisu ani w gotówce w kasie Sądu ani przelewem na rachunek bankowy Sądu. Z tych przyczyn wpis uiszczono znakami opłaty sądowej, co jest równoznaczne z uiszczeniem wpisu w kasie Sądu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zarzut skargi kasacyjnej nie zasługuje na uwzględnienie.
W myśl art. 221 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej p. p. s. a. strona reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika zobowiązana jest do uiszczenia wpisu stałego od skargi jednocześnie z jej wniesieniem.
Przepis art. 219 § 2 p. p. s. a. reguluje zasady wpłacania wpisu od pism w postępowaniu sądowoadministracyjnym przewidując, iż wyłącznymi sposobami skutecznego dokonania tej czynności jest wpłata na rachunek bankowy lub uiszczenie gotówki do kasy właściwego sądu. Postępowanie sądowoadministracyjne nie zna trybu uiszczania opłat sądowych za pomocą znaków opłaty sądowej. Wykluczone jest zatem w tym postępowaniu skuteczne opłacenie pisma znakami opłaty sądowej.
Z tych przyczyn uiszczenie przez adwokata wpisu w sposób nieprzewidziany w ustawie - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie może być uznane za należyte wykonanie tego obowiązku.
Oceny tej nie zmienia fakt, iż w postępowaniu przed sądem administracyjnym skargę składa się za pośrednictwem organu. Z oczywistych przyczyn na tym etapie sprawy nie jest jeszcze określona sygnatura akt sprawy sądowej, istnieją jednak wszystkie inne wyróżniki zaskarżanego do Sądu aktu lub czynności (bezczynności), które pozwalają na jego dostateczną indywidualizację sprawy. Z łatwością można przecież wskazać na datę, numer wydania aktu, oraz jego autora, tj. właściwy organ administracji.
Odnosząc się do treści § 5 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia zauważyć należy, iż przepis ten nie reguluje ogólnych zasad uiszczania wpisu od pism składnych w postępowaniu sądowoadministracyjnym, co uczynione zostało we wskazanych wyżej przepisach rangi ustawowej, ani też ich nie modyfikuje. Określa on wyłącznie elementy, jakie winny być zgłoszone przy uiszczaniu opłaty w kasie sądu albo zamieszczone na bankowym dowodzie wpłaty. Dane te mają umożliwić sądowi identyfikację sprawy, w której wpis został uiszczony. W istocie swej, przepis ten ma charakter instrukcyjno-porządkowy. Brak możliwości wskazania sygnatury akt sądowych, powoduje jedynie konieczność, jak wyżej powiedziano, podania innych danych pozwalających na identyfikację strony i sprawy.
Niezasadne są zatem zarzuty skargi kasacyjnej, iż nie dysponując sygnaturą akt sądowych niemożliwe było uiszczenie wpisu stałego od złożonej skargi.
Nie można także zaakceptować stanowiska wyrażonego w skardze kasacyjnej, iż naklejenie na piśmie znaków opłaty sądowej winno być ocenione jako równoznaczne z wpłatą gotówkową kwoty wpisu w kasie Sądu. Są to odrębne od siebie sposoby wnoszenia należnych opłat, z których pierwszy, przyjęty w postępowaniu przed sądami powszechnymi, na gruncie postępowania przed sądami administracyjnymi został wyłączony.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oddalił skargę kasacyjną.