Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA: Włodzimierz Ryms (sprawozdawca), Sędziowie NSA: Jan Kacprzak, Marek Stojanowski, po rozpoznaniu w dniu 23 lipca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej pisma D. W. z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie ze skargi D. W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu z dnia [...] maja 2004 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania zażaleniowego, sygn. akt II SA/Wr 522/04 postanawia: odmówić wyznaczenia innego wojewódzkiego sądu administracyjnego do rozpoznania pisma D. W. z dnia 10 marca 2010 r. .
D. W. w piśmie z dnia 10 marca 2010 r. wystąpił z żądaniem wyłączenia wszystkich sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu w sprawie z jej skargi na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu z dnia [...] maja 2004 r. w przedmiocie umorzenia postępowania zażaleniowego, które zostało przekazane do Naczelnego Sądu Administracyjnego celem wyznaczenia innego Sądu do rozpoznania wniosku o wyłączenie sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Pismo skarżącej z dnia 10 marca 2010 r. (k. 377), w którym skarżąca wnosi o wyłączenie sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu nie jest wnioskiem o wyłączenie sędziów, o którym mowa w art. 19 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Instytucja wyłączenia sędziego zarówno z mocy prawa, jak i na wniosek strony jest istotną gwarancją procesową, która ma zapewnić rozpoznanie sprawy przez sąd w takim składzie orzekającym, którego sędziowie nie pozostają w relacjach osobistych ze stronami oraz nie mieli określonych wcześniej związków z rozpoznawaną sprawą. Ratio legis przepisów o wyłączeniu sędziego, we wszystkich procedurach sądowych sprowadza się do eliminowania przyczyn, które mogą skutkować wątpliwościami, co do bezstronności i obiektywizmu sędziego w rozpoznaniu określonej sprawy. Poza wypadkami wyłączenia z mocy samego prawa (art. 18 § 1 Prawa o postępowaniu przed sadami administracyjnymi) wyłączenie sędziego następuje na wniosek wówczas, jeżeli zachodzą takie okoliczności, które mógłby wywołać wątpliwości co do bezstronności sędziego. Oznacza to, że o wniosku o wyłączenie sędziego można mówić wówczas, gdy odnosi się on do określonych sędziów i oparty jest na podstawach wskazujących na istnienie takich okoliczności, które wymagają oceny, czy wątpliwości co do bezstronności sędziego są uzasadnione.
Z akt sprawy wynika, że w sierpniu 2005 r. skarżąca wystąpiła z wnioskiem o wyłączenie wszystkich sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Postanowieniem z dnia 20 października 2005 r., sygn. akt I OW 242/05 Naczelny Sąd Administracyjny wyznaczył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu do rozpoznania tego wniosku. Postanowieniem z dnia 1 października 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił wniosek o wyłączenie sędziów. W kwietniu 2008 r., po uprawomocnieniu się postanowienia z dnia 1 października 2007 r. o oddaleniu wniosku o wyłączenie sędziów, akta zostały zwrócone do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. W listopadzie 2009 r. skarżąca wniosła wniosek o wyłączenie sędziów składu orzekającego w tej sprawie. Postanowieniem z dnia 18 grudnia 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił wniosek o wyłączenie sędziów. Zażalenie na to postanowienie zostało odrzucone postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 25 lutego 2010 r. Skarżąca wniosła zażalenie na postanowienie z dnia 25 lutego 2010 r. Zażalenie to zostało oddalone postanowieniem NSA z dnia 21 maja 2010 r., sygn. akt I OZ 373/10. W dniu 10 marca 2010 r. skarżąca złożyła kolejne pismo, w którym żąda wyłączenia wszystkich sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu.
W piśmie z dnia 10 marca 2010 r. skarżąca po raz kolejny żąda wyłączenia sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, nie przytaczając jednak żadnych nowych, dodatkowych okoliczności, które nie zostały już wcześniej podniesione i ocenione, a mogłyby wywołać wątpliwości co do bezstronności sędziów. Pismo strony z dnia 10 marca 2010 r. jest w istocie polemiką z wcześniejszymi, prawomocnymi postanowieniami o odmowie wyłączenia sędziów. Żądanie skarżącej zmierza w istocie rzeczy do uniemożliwienia rozpoznania sprawy przez sąd administracyjny. Tym samym Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że pismo skarżącej z dnia 10 marca 2010 r. nie jest wnioskiem o wyłączenie sędziów, o którym mowa w art. 19 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a więc nie wymaga rozpoznania.
Oznacza to, że skoro żądanie skarżącej zawarte w piśmie z dnia 10 marca 2010 r. nie jest wnioskiem o wyłączenie sędziów w rozumieniu art. 19 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i nie wymaga rozpoznania, to z uwagi na brak wniosku o wyłączenie sędziego (sędziów), nie ma podstaw do wyznaczenia innego wojewódzkiego sądu administracyjnego do rozpoznania takiego żądania, na podstawie art. 22 § 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia.