Wniosek Burmistrza Miasta L. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Burmistrzem Miasta L. a Burmistrzem Miasta R. przez wskazanie organu właściwego do ustalenia prawa do świadczeń pomocy społecznej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zygmunt Zgierski (spr.) Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Burmistrza Miasta L. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Burmistrzem Miasta L. a Burmistrzem Miasta R. przez wskazanie organu właściwego do ustalenia prawa do świadczeń pomocy społecznej postanawia: umorzyć postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym

Uzasadnienie

Pismem z [...] listopada 2020 r. Burmistrz Miasta L. wystąpił do Naczelnego Sądu Administracyjnego z wnioskiem o rozstrzygnięcie sporu o właściwość zaistniałego pomiędzy tym organem a Burmistrzem Miasta R. w sprawie ustalenia na rzecz W.R. prawa do świadczeń pomocy społecznej.

W uzasadnieniu wniosku Burmistrz Miasta L. wskazał, że [...] czerwca 2020 r. do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w L. wpłynął wniosek W.R. o przyznanie świadczenia pomocy społecznej. Z wniosku wynikało, że osoba ta z powodu odcięcia mediów w mieszkaniu w R. przebywa tymczasowo w L. Z przeprowadzonego w sprawie wywiadu środowiskowego wynika, że W.R. zamieszkuje wspólnie ze znajomą i jej synem, jest zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy w R. i tam korzysta w razie potrzeby z pomocy medycznej. Stałym miejscem zamieszkania W.R., zgodnie ze złożonym przez niego oświadczeniem, jest R.

Burmistrz Miasta L. wskazał także, że Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w L. wystąpił o zwrot przyznanego świadczenia od Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w R.

W odpowiedzi na wniosek o rozstrzygnięcie sporu o właściwość Burmistrz Miasta R. wniósł o uznanie Burmistrza Miasta L. za organ właściwy w sprawie. W uzasadnieniu organ wskazał, że W.R. zamieszkuje w L. od co najmniej 2 lat, w związku z czym jego pobytu w tym mieście nie można uznać za tymczasowy. Zaznaczył, że w przypadku wypłaty świadczenia z pomocy społecznej rozstrzygnięcie sporu o właściwość nie jest możliwe, a ewentualny spór powinien zostać rozstrzygnięty na drodze sądowej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 4 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, dalej: ppsa, Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzyga spory kompetencyjne i spory o właściwość, o których mowa w art. 4 tej ustawy.

Mając powyższe na uwadze, należy wskazać, że sporem o właściwość między organami administracji publicznej jest obiektywnie istniejąca sytuacja prawna, w której zachodzi rozbieżność poglądów między organami administracji publicznej, co do zakresu ich działania w tym przede wszystkim, co do upoważnienia do rozpatrzenia i rozstrzygnięcia tej samej sprawy administracyjnej (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 grudnia 2020 r., sygn. akt I OW 174/20). Oznacza to, że spór o właściwość pomiędzy organami uniemożliwia im rozstrzygnięcie sprawy objętej tym sporem. Zatem rozstrzygnięcie sprawy przez jeden z organów bez przekazania go do organu właściwego w trybie określonym w art. 65 kpa oznacza, że w sprawie nie zaistniał spór o właściwość. Tym samym w przypadku rozstrzygnięcia sprawy przez jeden z organów nie powstaje spór o właściwość, który mógłby zostać rozstrzygnięty przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Ze skierowanego do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosku wynika bowiem, że Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w L. przyznał W.R. wnioskowane świadczenie pomocy społecznej, a następnie uznając się za niewłaściwy do rozstrzygnięcia tego wniosku, wystąpił do Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w R. o zwrot wypłaconego świadczenia. Uznać zatem należy, że sprawa wniosku W.R. została załatwiona, a zatem na etapie rozpatrywania tego wniosku spór o właściwość nie zaistniał. W konsekwencji brak jest sporu o właściwość, którą miałby rozstrzygnąć naczelny Sąd Administracyjny, a zatem prowadzenie postępowania z wniosku Burmistrza Miasta L. należało uznać za bezprzedmiotowe.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 15 § 2 w zw. z art. 64 § 3 i art. 161 § 1 pkt 3 ppsa orzekł jak w postanowieniu.

Strona 1/1