Jak już wspomniano miejsce zamieszkania ustala się na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego, który w art. 25 stanowi, że miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.
W świetle art. 25 K.c. o miejscu zamieszkania decydują dwa czynniki: zewnętrzny - faktyczne przebywanie (corpus) i wewnętrzny zamiar stałego pobytu (animus manendi), występujące i trwające łącznie. Przy czym wyrażenie zamiaru stałego pobytu nie wymaga złożenia oświadczenia. Wystarcza więc, że zamiar taki wynika z zachowania danej osoby, polegającego na ześrodkowaniu swojej aktywności życiowej w danej miejscowości. Stanowisko takie wyraził Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 25 listopada 1975 r. sygn. akt III CRN 53/75 (OSN 1976, nr 10, poz. 218) i zachowuje ono aktualność również obecnie. Z akt sprawy nie wynika, by strona miała obecnie jakiekolwiek inne miejsce zamieszkania poza wskazanym wyżej w miejscowości G. Wskazywany przez Burmistrza Miasta i Gminy M. aktualny pobyt strony w zakładzie opiekuńczym nie miał charakteru stałego, lecz przejściowy, co wiązało się z niewątpliwie pogarszającym się stanem jej zdrowia. Zakłady leczniczo-opiekuńcze są przeznaczone do okresowego pobytu pacjentów i nie stanowią ich miejsca zamieszkania w rozumieniu powołanych wyżej przepisów Kodeksu Cywilnego, nie służą bowiem celom mieszkalnym, a pobyt przebywających w nim osób związany jest z ich leczeniem i w sposób oczywisty ma charakter czasowy (por. postanowienie NSA z dnia 2 września 2009 r., sygn. akt I OW 79/09 oraz z dnia 4 listopada 2009 r., sygn. akt I OW 103/09, zamieszczone na stronie internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych - http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 4 i art. 15 § 1 pkt 4 i § 2 P.p.s.a., postanowił jak w sentencji.