Dla ustalenia zatem gminy właściwej, a tym samym ośrodka pomocy społecznej właściwego do rozpoznania wniosku J. J. o przyznanie jej świadczeń z pomocy społecznej, koniecznym jest ustalenie miejsca zamieszkania zainteresowanej, co wynika z powyżej cytowanych przepisów wraz z oceną, czy chodzi o osobę bezdomną czy też nie.
Jak wynika z akt sprawy J. J. zameldowana jest na pobyt stały w Gminie M.: [...] K. przy ul. [...]. Jednakże dnia 12 kwietnia 2007 r. przyjechała do K., do męża, z zamiarem stałego z nim zamieszkania, a tym samym z zamiarem stałego pobytu na terenie Gminy K. Okoliczność tą strona wielokrotnie potwierdzała, w tym rezygnując ze świadczeń wypłacanych jej przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w M. i wnosząc o ich wypłatę przez Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie w K.
Zważywszy zaś, że miejsce zamieszkania nie może być utożsamiane z miejscem zameldowania, ale z faktem przebywania w danej miejscowości z zamiarem stałego pobytu, uznać należy, iż w niniejszej sprawie właściwym jest Prezydent Miasta K., tj. działający w jego imieniu Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w K.
Tym samym, nie można podzielić stanowiska wnioskodawcy, aby J. J. stała się osobą bezdomną z chwilą przyjazdu do męża. Bowiem, jak wskazano wyżej za osobę bezdomna można uznać jedynie osobę niezamieszkującą w lokalu mieszkalnym, w rozumieniu przepisów o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy, i niezameldowaną na pobyt stały, w rozumieniu przepisów o ewidencji ludności i dowodach osobistych, a także niezamieszkałą w lokalu mieszkalnym i zameldowaną na pobyt stały w lokalu, w którym nie ma możliwości zamieszkania. Powoływany już przepis art. 6 pkt 8 ustawy o pomocy społecznej zawiera dwa odrębne stany faktyczne pozwalające na uznanie osoby za bezdomną. Pierwszy odnosi się do osoby, która nie mieszka w lokalu służącym do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych, a także lokalu będącym pracownią służącą twórcy do prowadzenia działalności w dziedzinie kultury i sztuki i jednocześnie nie posiadającą stałego zameldowania, zaś drugi odnosi się do sytuacji kiedy osoba taka nie zamieszkuje w lokalu mieszkalnym a posiada stałe zameldowanie w lokalu, w którym nie ma możliwości zamieszkania. Każdy z tych stanów faktycznych musi występować kumulatywnie.
W rozpoznawanej sprawie żaden z opisanych wyżej przypadków nie zachodzi kumulatywnie, już bowiem z tej przyczyny, że J. J. jest na stałe zameldowania w Gminie M., a nie przebywa w lokalu objętym meldunkiem z własnej woli i deklaruje zamiar stałego pobytu w K., nie może być uznana za osobę bezdomną.
Ponadto, uzasadnienia nie znajduje też stanowisko wnioskodawcy, iż zainteresowana nie podjęła decyzji o pobycie na terenie Gminy K. świadomie, z uwagi na problemy zdrowotne, w tym stwierdzoną schizofrenię. Bowiem - jak wynika z akt sprawy - zainteresowana nie została ubezwłasnowolniona ani całkowicie, ani częściowo na mocy prawomocnego orzeczenia sądu, co pozwalałoby podawać w wątpliwość zamiar jej stałego pobytu w K.
W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny na mocy art. 4 w związku z art. 15 § 1 pkt 4 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł jak w sentencji.