Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Banasiewicz po rozpoznaniu w dniu 30 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia E. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 września 2013 r., sygn. akt I SAB/Wa 291/13 odmawiające przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi E. K. na działanie Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy w przedmiocie odmowy realizacji prawa wykupu lokalu postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 19 września 2013 r., sygn. akt I SAB/Wa 291/13 odmówił E. K. przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi na działanie Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy w przedmiocie odmowy realizacji prawa wykupu lokalu.
W uzasadnieniu podano, że złożona w rozpoznawanej sprawie skarga zawiera zarzut wadliwej działalności Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy i stanowi w istocie skargę na działanie organu administracji w rozumieniu art. 227 k.p.a., o czym przesądza także stanowisko skarżącego wyrażone w piśmie z dnia 16 lipca 2013 r. W sprawach tego rodzaju sądy administracyjne nie są właściwe. Skargi zawarte w Dziale VIII k.p.a. (w tym skarga z art. 227 k.p.a.) związane są z krytyką wykonywania zadań przez właściwe organy lub ich pracowników. Skargi te zatem nie podlegają kontroli sądu administracyjnego ani na podstawie art. 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ani na podstawie przepisów ustaw szczególnych.
W konsekwencji zdaniem Sądu I instancji przedmiotowy wniosek nie zasługuje na uwzględnienie albowiem w niniejszej sprawie zachodzi przesłanka oczywistej bezzasadności skargi.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożył E. K. podnosząc szereg argumentów merytorycznych. Skarżący stwierdził także, że w piśmie z dnia 16 lipca 2013 r., być może błędnie zadeklarował art. 227 k.p.a. jako podstawę wniesienia skargi.
Zarządzeniem z dnia 15 października 2013 r., w konsekwencji oświadczenia skarżącego co do charakteru wniesionej przez niego skargi i związanej z tym zmiany przedmiotu sprawy, zakreślono niniejszą sprawę w repertorium SAB jako omyłkowo zarejestrowaną i wpisano pod nowym numerem I SA/Wa 2553/13 w repertorium SA.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. - dalej "p.p.s.a.") prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. O oczywistej bezzasadności skargi można mówić wtedy, gdy bez konieczności dokonywania głębszej analizy stanu faktycznego i prawnego sprawy, jest oczywiste, iż skarga nie może zostać uwzględniona. Przy czym stwierdzenie przez sąd oczywistej bezzasadności skargi powoduje, że skarga taka podlegać będzie oddaleniu bądź odrzuceniu.
Odpowiadając na wezwanie Sądu pismem z dnia 16 lipca 2013 r. skarżący oświadczył, że wniesiona przez niego skarga jest skargą na działanie Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy na podstawie art. 227 k.p.a. Działania administracji publicznej będące przedmiotem skarg z art. 227 k.p.a. nie podlegają kontroli sądów administracyjnych z uwagi na to, że nie mieszczą się w katalogu czynności i aktów poddawanych nadzorowi sądowemu.
W zażaleniu skarżący podał, że być może błędnie zadeklarował art. 227 k.p.a. jako podstawę wniesionej skargi. Należy jednak wskazać, że wyrażone w zażaleniu stanowisko co do charakteru wniesionej skargi nie może służyć do uchylenia się od negatywnych dla strony konsekwencji rozstrzygnięcia Sądu I instancji wydanego na podstawie art. 247 p.p.s.a. Zaskarżone postanowienie zostało wydane w efekcie oświadczenia strony z dnia 16 lipca 2013 r. W wyniku tego oświadczenia zmienione zostały także przedmiot i sygnatura sprawy. W tak ustalonym stanie faktycznym orzekał Sąd I instancji. W sytuacji, gdy strona w zażaleniu zmienia swoje stanowisko w powyższym zakresie, które z oczywistych względów nie mogło być znane Sądowi I instancji, nie może skutecznie zarzucać temu Sądowi wydania orzeczenia niezgodnego z prawem.
Podniesienie zarzutu naruszenia prawa i argumentacja przemawiająca za oceną wnoszącego zażalenie, że owo naruszenie miało miejsce w jego sprawie, powinny dotyczyć samego rozstrzygnięcia, na które wnosi się środek odwoławczy. Nie można podnosić w zażaleniu argumentów, które miałyby wspierać bezpośrednio wniosek oddalony w pierwszej instancji postępowania sądowoadministracyjnego, gdyż kontrola rozstrzygnięcia, na które wniesiono zażalenie, nie polega na ponownym rozpatrzeniu wniosku, lecz na sprawdzeniu, czy zasadnie - zgodnie z prawem i wymogami racjonalności oraz doświadczenia życiowego - oceniono, że wniosek o takiej, a nie innej treści nie może być spełniony.
Zaskarżone postanowienie jest zgodne z prawem, wniesiony przez skarżącego środek odwoławczy nie mógł być skuteczny.
Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji na mocy art. 184 w związku z art.197 p.p.s.a.