Dnia 29 grudnia 2011 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Marzenna Linska - Wawrzon po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. C. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 25 listopada 2011 r., sygn. akt II SO/Sz 11/11, o sprostowaniu postanowienia z dnia 6 października 2011 r. ,sygn. akt II SO/Sz 11/11 w sprawie z wniosku J. C. o wymierzenie grzywny Burmistrzowi Łobza postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie postanowieniem z dnia 6 października 2011 r., sygn. akt II SO/Sz 11/11, w sprawie J. C. o wymierzenie grzywny Burmistrzowi Łobza, odrzucił skargę.
Postanowieniem z dnia 25 listopada 2011 r., sygn. akt II SO/Sz 11/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie sprostował postanowienie z dnia 6 października 2011 r. w ten sposób, że ilekroć w sentencji i uzasadnieniu postanowienia jest mowa o skardze J. C. - w odniesieniu do pisma z dnia 17.07.2011 r. - zamiast wyrazu "skarga" powinien być użyty wyraz "wniosek".
J. C. wniósł zażalenie od powyższego postanowienia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zażalenie nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Stosownie do treści art. 156 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej "p.p.s.a."), sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki. Istotą zastosowania tego przepisu jest umożliwienie usunięcia z wyroku lub postanowienia wszelkich jego oczywistych niedokładności czy omyłek.
Podnieść w tym miejscu trzeba, że piśmiennictwo wskazuje na możliwość sprostowania wadliwości sentencji, jak i uzasadnienia orzeczenia (Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - komentarz pod red. Tadeusza Wosia, Warszawa 2011, s. 722).
Słusznie przyjął Sąd I instancji, że w niniejszym przypadku art. 156 § 1 p.p.s.a. mógł zostać zastosowany. Podlegające sprostowaniu uchybienie stanowiło oczywistą omyłkę, pozostająca bez wpływu na rozstrzygnięcie. Zgodnie bowiem z art. 64 § 3 p.p.s.a. do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy o skardze.
Z powyższych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art.184 w zw. z art.197 § 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.