Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno po rozpoznaniu w dniu 8 września 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia B. A. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 22 czerwca 2015 r., sygn. akt II SA/Gl 242/15 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi B. A. na decyzję Starosty Gliwickiego z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badania lekarskie postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z 22 czerwca 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, II SA/GL 242/15, odmówił B. A. przyznania praw pomocy w sprawie ze skargi B. A. na decyzję Starosty Gliwickiego z [...] mara 2013 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badania lekarskie.
W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Sąd I instancji podniósł, że skarżący pismem z dnia 10 stycznia 2015 r. wniósł skargę, w której zawarł wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia z kosztów sądowych. Niemniej jednak z analizy akt sprawy wynika w sposób niebudzący wątpliwości, że skarżący złożył skargę na decyzję organu pierwszej instancji, tj. Starosty Gliwickiego. W zaskarżonej decyzji skarżący został natomiast prawidłowo pouczony o sposobie i terminie wniesienia odwołania do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach. Z prawa tego skarżący jednak nie skorzystał, lecz wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach na decyzję organu I instancji. Skarga ta jest zatem niedopuszczalna. Niedopuszczalność skargi jest natomiast jej oczywistą bezzasadnością w rozumieniu art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej jako: "p.p.s.a."), a tym samym podstawą do odmowy przyznania prawa pomocy (zob. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 7 czerwca 2004 r., sygn. akt OZ 140/04, Lex nr 220389 oraz z dnia 20 lipca 2012 r., sygn. akt II OZ 619/12). Z tych względów, na podstawie art. 247 p.p.s.a., należało odmówić skarżącemu przyznania prawa pomocy.
Od powyższego postanowienia B. A. złożył zażalenie, w którym wniósł o zwolnienie od kosztów sądowych oraz przyznanie radcy prawnego z urzędu, albowiem zdaniem skarżącego "sprawa wymaga przedłożenia w formie kasacji do ponownego rozpatrzenia przez NSA. Ponieważ kasację może wnieść tylko radca prawny, więc wnoszę o jego przyznanie. Nie mam środków finansowych na opłaty sądowe i opłaty dla radcy prawnego".
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przyznanie prawa pomocy, nawet jeśli zachodzą ku temu przesłanki związane z trudną sytuacją materialną strony (art. 246 § 1 i 2 p.p.s.a.), jest niedopuszczalne w razie oczywistej bezzasadności skargi. W orzecznictwie i piśmiennictwie (zob. J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi..., 2004, s. 320-321) przyjmuje się, że skarga jest oczywiście bezzasadna, jeżeli bez głębszej analizy prawnej, na pierwszy rzut oka, nie ulega wątpliwości, że nie może zostać uwzględniona (np. postanowienia NSA: z 19 sierpnia 2009 r., I OZ 788/09, LEX nr 552419, z 28 stycznia 2009 r., I OZ 35/09, LEX nr 551912, oraz z 4 czerwca 2008 r., II OZ 561/08, LEX nr 494352). Chodzi więc o sytuacje, gdy obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego (por. J. P. Tarno Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz Warszawa 2006, str. 508, wyrok NSA z 7 stycznia 2003 r. sygn. akt 745/02, niepubl.). Jak przyjęto w doktrynie, zastosowanie powołanego przepisu jest dopuszczalne wówczas, gdy stan faktyczny i prawny danej sprawy nie budzi najmniejszych wątpliwości, co do braku szans na jej uwzględnienie.
Brak wyczerpania środków zaskarżenia przed wniesieniem skargi do sądu jest równoznaczny z oczywistą bezzasadnością skargi w rozumieniu art. 247 p.p.s.a. (zob. postanowienie NSA z 22 listopada 20112 r., I OZ 864/12 BOSA oraz postanowienie NSA z 5 marca 2014 r., I OZ 146/14, Legalis). Uzasadnia to więc oddalenie wniosku o przyznanie prawa pomocy z powołaniem się na ten przepis (por. postanowienie WSA w Olsztynie z 18 września 2007 r., II SA/Ol 837/07).
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a. postanowił, jak w sentencji.