Dnia 28 października 2016 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska po rozpoznaniu w dniu 28 października 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Województwa Mazowieckiego na postanowienie zawarte w punkcie 2 wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 czerwca 2016 r. o sygn. akt IV SA/Wa 3554/15 zasądzające od Ministra Infrastruktury i Budownictwa na rzecz Województwa Mazowieckiego kwotę 440 (czterysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego w sprawie ze skargi Województwa Mazowieckiego na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 14 września 2015 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia odszkodowania postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.
W punkcie 2 wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 czerwca 2016 r. o sygn. akt IV SA/Wa 3554/15 zasądzono od Ministra Infrastruktury i Budownictwa na rzecz Województwa Mazowieckiego kwotę 440 (czterysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego w sprawie ze skargi Województwa Mazowieckiego na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 14 września 2015 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia odszkodowania. W uzasadnieniu wskazał, że o kosztach orzekł na podstawie art. 200 p.p.s.a. zasądzając od organu na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowanie - 200 zł wpis i 240 koszty zastępstwa procesowego.
Zażalenie na to postanowienie wniosło Województwo Mazowieckie. Zarzuciła naruszenie art. 205 § 2 p.p.s.a. w związku § 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) i § 6 pkt 5 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych raz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.) w związku z § 21 rozporządzenia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804) poprzez niewłaściwe jego zastosowanie i orzeczenie o kosztach - niezbędnych wydatkach - w wysokości 240 złotych, w sytuacji gdy przedmiotem zaskarżenia była należność pieniężna dotycząca ustalenia wysokości odszkodowania w wysokości 18 943 zł za wywłaszczoną nieruchomość. Wobec tego Województwo wniosło o zmianę zaskarżonego postanowienia i zasądzenie od Ministra Infrastruktury i Budownictwa na rzecz skarżącego Województwa kwotę 2600 złotych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.
W sprawie zaskarżoną decyzją z dnia 14 września 2015 r. nr [...] Minister Infrastruktury i Rozwoju, utrzymał w mocy decyzję Wojewody Mazowieckiego nr [...] z dnia 13 lipca 2015 r. ustalającą odszkodowanie w wysokości 18 943 zł za przejęcie z mocy prawa na rzecz Województwa Mazowieckiego nieruchomości o nieuregulowanym stanie prawnym, [...], a także o zobowiązaniu Zarządu Województwa Mazowieckiego do złożenia ustalonego odszkodowania do depozytu sądowego na okres 10 lat.
Kwestia objęta niniejszą sprawą jest przedmiotem uchwały NSA z dnia 3 października 2016 r. o sygn. akt I OPS 1/16. Zgodnie z jej sentencją od skargi na decyzję o ustaleniu odszkodowania za wywłaszczenie własności nieruchomości wydanej na podstawie art. 129 ust. 5 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r. poz. 1774 ze zm.) pobiera się wpis stosunkowy, o którym mowa w art. 231 p.p.s.a. Teza ta ma odniesienie także do analizowanej sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił we wskazanej uchwale, że jeżeli zaskarżony akt (czynność) przyznaje lub odbiera (ogranicza) uprawnienie bądź też nakłada lub zdejmuje (ogranicza) obowiązek, których przedmiotem jest skonkretyzowana w tym akcie (czynności) kwota pieniężna, to przedmiotem zaskarżenia jest należność pieniężna w rozumieniu art. 231 i art. 216 p.p.s.a. Zatem strona powinna wówczas uiścić od pisma wszczynającego postępowanie w danej instancji wpis stosunkowy ustalony na podstawie wcześniej oznaczonej w tym piśmie wartości przedmiotu zaskarżenia. NSA zaznaczył też, że "w sprawie, w której przedmiotem jest wyłącznie odszkodowanie za wywłaszczenie nieruchomości, choć znajduje ona podstawę w stosunku publicznoprawnym, rozstrzyga się wyłącznie o uprawnieniu właściciela nieruchomości do żądania naprawienia szkody. Wywłaszczenie nie jest zatem przedmiotem takiej sprawy w postępowaniu administracyjnym i sądowoadministracyjnym, ale ustalenie odszkodowania. Badanie zgodności wywłaszczenia z prawem, może być przedmiotem odrębnych postępowań. Zasadniczym przedmiotem zaskarżonej decyzji w takiej sprawie nie jest pozbawienie prawa własności nieruchomości, ale należność pieniężna w przedstawionym wyżej rozumieniu przepisów art. 216 i art. 231 p.p.s.a., bowiem skarżący może kwestionować tylko ustalenie wysokości odszkodowania zawarte w decyzji o odszkodowaniu. Decyzja ta kończy odrębne postępowanie w sprawie ustalenia odszkodowania, choć oczywiście dla jej wydania konieczne jest uprzednie wydanie decyzji, której skutkiem jest wywłaszczenie. Uznać zatem należy, że decyzja o ustaleniu odszkodowania posiada odrębny byt, jest formalnie i materialnie odrębną sprawą od sprawy w przedmiocie wywłaszczenia i jako taka bezpośrednio wiąże się z ustalanymi świadczeniami pieniężnymi, określając jedynie należność pieniężną w postaci odszkodowania. Decyzja taka kreuje jedynie należność pieniężną w postaci odszkodowania. Z takiej decyzji można wprost wyprowadzić obowiązek uiszczenia określonej kwoty pieniężnej".
Z taką sytuacją ma się do czynienia w niniejszej sprawie, gdyż jak wskazano przedmiotem decyzji jest suma pieniężna związana z odszkodowaniem za nieruchomość. W rezultacie Województwo Mazowieckie ma rację, że zwrot kosztów postępowania przez Sąd pierwszej instancji winien uwzględniać stawki jak dla należności pieniężnych. Wobec lakoniczności uzasadnienia rozstrzygnięcia o kosztach w orzeczeniu Sądu pierwszej instancji, Naczelny Sąd Administracyjny nie znajduje powodów, dla odmiennej oceny dokonanej przez WSA w Warszawie. Stąd ponownie orzekając o kosztach postępowania sądowego w sprawie Sąd pierwszej instancji uwzględni przedstawioną wykładnię, zaś swoje rozstrzygnięcie uzasadni w stopniu wyczerpującym.
Mając na uwadze powyższe, zarzuty podniesione w zażaleniu były nieusprawiedliwione, zaś zaskarżone postanowienie odpowiada prawu. Stąd zażalenie podlegało oddaleniu na podstawie art. 185 § 1 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a.