Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca: Sędzia NSA Jolanta Sikorska po rozpoznaniu w dniu 11 sierpnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J.W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 31 marca 2017 r. sygn. akt II SA/Ol 967/16 o odrzuceniu zażalenia na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 27 lutego 2017 r. utrzymującego w mocy zarządzenie referendarza sądowego z dnia 9 stycznia 2017 r. w sprawie ze skargi J.W. na działalność Burmistrza Szczytna postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 31 marca 2017 r. sygn. akt II SA/Ol 967/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie odrzucił zażalenie J.W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 27 lutego 2017 r. utrzymujące w mocy zarządzenie referendarza sądowego z dnia 9 stycznia 2017 r. w sprawie ze skargi J.W. na działalność Burmistrza Szczytna.
W uzasadnieniu Sąd ten podał, że zarządzeniem z dnia 9 stycznia 2017 r. referendarz sądowy pozostawił bez rozpoznania wniosek J.W. o przyznanie prawa pomocy.
Postanowieniem z dnia 27 lutego 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie utrzymał w mocy zarządzenie referendarza. Odpis postanowienia Sądu wraz z uzasadnieniem został doręczony stronie w dniu 3 marca 2017 r. Na to postanowienie strona wniosła zażalenie.
Zawiadomieniem z dnia 6 marca 2017 r. J.W. został poinformowany, że sekretariat Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, przesyłając odpis postanowienia z dnia 27 lutego 2017r. wraz z uzasadnieniem wydanym w sprawie o sygn. II SA/Ol 967/16, mylnie wskazał, że od powyższego postanowienia służy stronie zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie odrzucił zażalenie jako niedopuszczalne.
Sąd ten, przytaczając treść art. 194 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), dalej p.p.s.a., podał, że ustawodawca, w powołanej ustawie nie przewidział środków odwoławczych od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych, które zapadły po rozpoznaniu sprzeciwu od orzeczenia referendarza sądowego (art. 260 p.p.s.a.). Taka kolejność zapadłych orzeczeń przed wojewódzkimi sądami administracyjnymi kończy merytoryczne rozpoznawanie wniosków w przedmiocie przyznania prawa pomocy. W takim przypadku wojewódzki sąd administracyjny orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu, a zatem działa jako instancja kontrolująca orzeczenie referendarza sądowego. Orzeczenia tych sądów stają się prawomocne z chwilą ich wydania i nie przysługują od nich żadne środki odwoławcze, w tym także zażalenie (art. 168 § 1 p.p.s.a.).
Sąd I instancji podał, że zgodnie z art. 178 p.p.s.a., wojewódzki sąd administracyjny odrzuci na posiedzeniu niejawnym skargę kasacyjną wniesioną po upływie terminu lub z innych przyczyn niedopuszczalną, jak również skargę kasacyjną, której braków strona nie uzupełniła w wyznaczonym terminie. Jak zaś stanowi art. 197 § 2 p.p.s.a., do postępowania toczącego się na skutek zażalenia stosuje się odpowiednio przepisy o skardze kasacyjnej, z wyłączeniem art. 185 § 2.
Sąd I instancji podał, że wniesione zażalenia na postanowienie Sądu utrzymujące w mocy zarządzenie referendarza sądowego o pozostawieniu wniosku o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania jest niedopuszczalne i jako takie podlega odrzuceniu.
Na powyższe postanowienie J.W. wniósł zażalenie, w którym domaga się adwokata.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie jest niezasadne.
Stosowanie do art. 194 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.), dalej P.p.s.a., zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie, a ponadto na postanowienia, których przedmiotem jest: 1) przekazanie sprawy innemu sądowi administracyjnemu; 1a) odrzucenie skargi w przypadkach, o których mowa w art. 58 § 1 pkt 2-4 oraz art. 220 § 3; 1b) umorzenie postępowania; 2) wstrzymanie lub odmowa wstrzymania wykonania decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, o których mowa w art. 61; 3) (uchylony); 4) odmowa sporządzenia uzasadnienia wyroku; 5) sprostowanie lub wykładnia orzeczenia albo ich odmowa; 5a) odrzucenie wniosku o uzupełnienie wyroku albo odmowa jego uwzględnienia; 6) oddalenie wniosku o wyłączenie sędziego; 7) odrzucenie skargi kasacyjnej; 8) odrzucenie zażalenia; 9) zwrot kosztów postępowania, jeżeli strona nie wnosi skargi kasacyjnej; 10) ukaranie grzywną.
Z art. 194 § 1 P.p.s.a. wynika, że na postanowienie sądu utrzymujące w mocy zarządzenie referendarza sądowego o pozostawieniu wniosku o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania, zażalenie nie przysługuje. Możliwość wniesienia zażalenia na takie postanowienie nie została przewidziana także innym przepisem ustawy.
Na marginesie zaznaczyć należy, że Sąd I instancji zawiadomieniem z dnia 6 marca 2017 r. (sygn. akt II SA/Ol 967/16) poinformował skarżącego, że mylnie wskazano, iż od takiego postanowienia przysługuje zażalenie.
Zasadnie zatem Sąd I instancji uznał, że zażalenie skarżącego jest niedopuszczalne.
Z powyższych względów, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 1 i § 2 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.