Sprawa o przyznanie dodatku mieszkaniowego, w której skarżący złożył wniosek o przyznanie prawa pomocy jest objęta ustawowym zwolnieniem od kosztów sądowych na podstawie art. 239 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./. Sprawy dodatków mieszkaniowych, jako dotyczące świadczeń przyznanych osobom uzyskującym niskie dochody, mieszczą się w tej kategorii spraw, w których strony nie mają obowiązku uiszczania kosztów sądowych.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Dariusza O. na zarządzenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 21 września 2005 r., III SA/Lu 402/05 pozostawiające wniosek o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania w sprawie ze skargi Dariusza O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 10 maja 2005 r., (...) w przedmiocie dodatku mieszkaniowego postanawia: uchylić zaskarżone zarządzenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie dnia 21 września 2005 r. wydał zarządzenie, mocą którego pozostawiono wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania. W uzasadnieniu zarządzenia Sąd wskazał, że skarżący wezwany do uiszczenia wpisu, złożył pismo, w którym zwrócił się o zwolnienie od kosztów sądowych powołując się na przepis art. 239 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./. Sąd uznał jednak, że do katalogu spraw ustawowo zwolnionych od kosztów sądowych na podstawie art. 239 pkt 1 lit. "a" - lit. "e" nie należą sprawy, których przedmiotem jest prawo do dodatku mieszkaniowego. Dodatki mieszkaniowe nie zostały zaliczone do kategorii świadczeń z pomocy społecznej wymienionych w art. 36 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. ustawy o pomocy społecznej /Dz.U. nr 64 poz. 593 ze zm./, bowiem są odrębnym świadczeniem udzielanym przez państwo osobom spełniającym warunki określone w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych /Dz.U. nr 71 poz. 734 ze zm./. Sąd uznał, iż w takim razie wniosek skarżącego należy rozpatrzyć na ogólnych zasadach dotyczących prawa pomocy. Pismem doręczonym w dniu 8 września 2005 r. skarżącego wezwano do wypełnienia urzędowego formularza wniosku w przedmiocie prawa pomocy i jednocześnie przesłano mu formularz wniosku "PPF" wraz z pouczeniem o terminie jego wypełnienia. Jednak skarżący w wyznaczonym terminie nie przesłał do Sądu wniosku o przyznanie prawa pomocy na formularzu. Wobec powyższego, Sąd na podstawie art. 257 w zw. z art. 49 par. 1 i par. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, pozostawił wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania.
W zażaleniu na powyższe zarządzenie skarżący wskazał, że nie składał wniosku o przyznanie prawa pomocy, gdyż ma to prawo zapewnione na podstawie art. 239 pkt 1 lit. "a" ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Jego zdaniem wymieniony przepis operuje pojęciem "pomocy", które nie zostało sprecyzowane i dookreślone. W zaskarżonym zarządzeniu Sąd zaś nie wskazał, jakie jest rzeczywiste rozumienie pojęcia "pomocy" w art. 239 pkt 1 lit. "a" ustawy. Zdaniem skarżącego pojęcie to może odnosić się do jakiejkolwiek pomocy, a nie tylko do pomocy społecznej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.
Gdyby oceniać zasadność postanowienia Sądu tylko w aspekcie niewykonania przez skarżącego polecenia Sądu, to pozostawienie bez rozpoznania wniosku o przyznanie prawa pomocy należałoby uznać za zasadne.
Tymczasem sprawa o przyznanie dodatku mieszkaniowego, w której skarżący złożył wniosek o przyznanie prawa pomocy jest objęta ustawowym zwolnieniem od kosztów sądowych na podstawie art. 239 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./. Sprawy dodatków mieszkaniowych, jako dotyczące świadczeń przyznanych osobom uzyskującym niskie dochody, mieszczą się w tej kategorii spraw, w których strony nie mają obowiązku uiszczania kosztów sądowych. Taką wykładnię powołanego przepisu przyjęto w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego i Sąd rozpoznający przedmiotowe zażalenie ją podziela. Zatem z uwagi na ustawowe zwolnienie od kosztów sądowych, skarżący nie miał obowiązku ich uiszczenia w rozpoznawanej sprawie.
Z tych względów Sąd na podstawie art. 185 par. 1 w zw. z art. 197 par. 2 i art. 198 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w postanowieniu.