Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia P.B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 lipca 2014 r., sygn. akt VII SA/Wa 1957/13 o odrzuceniu zażalenia skarżącego na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 czerwca 2014 r. o odrzuceniu skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi P.B. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] lipca 2013 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy wydania poświadczenia zgodności wyposażenia i warunków lokalowych dla stacji kontroli pojazdów postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 17 lipca 2014 r., sygn. akt VII SA/Wa 1957/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w sprawie ze skargi P. B. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] lipca 2013 r. w przedmiocie odmowy wydania poświadczenia zgodności wyposażenia i warunków lokalowych dla stacji kontroli pojazdów, odrzucił zażalenie skarżącego na postanowienie tegoż Sądu z dnia 9 czerwca 2014 r. w przedmiocie odrzucenia skargi kasacyjnej.
W uzasadnieniu Sąd zacytował przepisy art. 197 § 2, art. 175 § 1 i art. 178 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), a następnie wskazał, że wniesione przez skarżącego zażalenie na postanowienie Sądu o odrzuceniu skargi kasacyjnej podlegało, na podstawie art. 178 w zw. z art. 197 § 2 ww. ustawy, odrzuceniu jako sporządzone osobiście przez skarżącego, w sytuacji gdy winno zostać sporządzone przez profesjonalnego pełnomocnika.
Na powyższe postanowienie zażalenie wniósł skarżący P.B. podnosząc, że nie stać go na opłacenie kosztów sądowych. W związku z powyższym skarżący wniósł o uchylenie zakwestionowanego postanowienia i nadanie sprawie dalszego biegu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zakwestionowane postanowienie odpowiada prawu.
W niniejszej sprawie skarżący wniósł zażalenie na postanowienie Sądu pierwszej instancji z dnia 17 lipca 2014 r., którym to orzeczeniem Sąd odrzucił zażalenie skarżącego na własne postanowienie z dnia [...] czerwca 2014 r. o odrzuceniu skargi kasacyjnej. Przyczyną odrzucenia zażalenia skarżącego na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej, jak wynika z treści zaskarżonego postanowienia, było to, że powyższe zażalenie z dnia 18 czerwca 2014 r. skarżący sporządził osobiście, podczas gdy przepisy prawa wymagają by zażalenie na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej zostało sporządzone przez profesjonalnego pełnomocnika.
Przepis art. 194 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej w skrócie "P.p.s.a.", stanowi, że zażalenie, którego przedmiotem jest odrzucenie skargi kasacyjnej, powinno być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Przepis art. 175 § 2 i 3 stosuje się odpowiednio. Niezachowanie przymusu adwokacko-radcowskiego w odniesieniu do zażalenia na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej, czyni wniesienie takiego zażalenia niedopuszczalnym z innych przyczyn w rozumieniu art. 178 P.p.s.a. w zw. z art. 197 § 2 P.p.s.a.
Mając na uwadze powyższe wskazać trzeba, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo odrzucił zażalenie skarżącego na postanowienie tego Sądu z dnia 9 czerwca 2014 r. odrzucające skargę kasacyjną jako niedopuszczalne, bo sporządzone przez skarżącego osobiście, mimo wymogu adwokacko-radcowskiego wypływającego z przytoczonego wyżej przepisu. W tej sytuacji wniesione przez skarżącego zażalenie na postanowienie z dnia 17 lipca 2014 r. nie zasługuje na uwzględnienie.
W tym miejscu wskazać należy, że w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Sąd pierwszej instancji powołał się na przepisy art. 175 § 1 w zw. z art. 197 § 2 P.p.s.a. jako przepisy stanowiące o obowiązku sporządzenia przez profesjonalnego pełnomocnika zażalenia na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej, w sytuacji gdy obowiązek ten statuuje wprost przepis art. 194 § 4 P.p.s.a., jednakże uchybienie to nie miało żadnego wpływu na wynik sprawy.
Odnosząc się zaś do argumentacji zażalenia podnieść należy, że brak środków na wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika za udzielenie pomocy prawnej nie zwalnia strony z wniesienia pisma sporządzonego przez adwokata lub radcę prawnego, w sytuacji gdy o obowiązku tym stanowi przepis prawa. I tak jest w niniejszej sprawie. Zaś sytuacja materialna strony może zostać niewątpliwie wzięta pod uwagę w postępowaniu dotyczącym przyznania prawa pomocy.
Z powyższych względów, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 1 i 2 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.