Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Z. R. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 4 stycznia 2018 roku sygn. akt IV SA/Wr 706/17 odmawiające wykładni postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 4 grudnia 2017 roku sygn. akt IV SA/Wr 706/17 w sprawie ze skargi Z. R. na decyzję Kierownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W. z dnia [...] grudnia 2012 roku nr [...] w przedmiocie zasiłku okresowego postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu postanowieniem z dnia 4 stycznia 2018 roku sygn. akt IV SA/Wr 706/17 wydanym na podstawie art. 158 w związku z art. 166 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2017, poz. 1369 ze zm., dalej: p.p.s.a.) odmówił Z. R. wykładni postanowienia z dnia 4 grudnia 2017 roku odrzucającego jego skargę na decyzję Kierownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W. z dnia [...] grudnia 2012 roku nr [...] w przedmiocie zasiłku okresowego.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że pismem z dnia 11 grudnia 2017 roku Z. R. wniósł o wykładnię postanowienia z dnia 4 grudnia 2017 roku, podnosząc, że jest dla niego niezrozumiałe i budzi wątpliwości uniemożliwiające ewentualne zaskarżenie go do NSA. Skarżący podał również oczekiwany przez niego kierunek wykładni, domagając się udzielenia odpowiedzi na cztery pytania, w tym co do objęcia przedmiotowym postanowieniem złożonych przez niego wniosków o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, wymierzenia organowi grzywny, właściwości rzeczowej Sądu oraz emocji, jakie ujawniły się u orzekającego sędziego w trakcie posiedzenia i orzekania w sprawie.
W ocenie Sądu I instancji wniosek skarżącego nie zasługiwał na uwzględnienie, bowiem kwestionowane postanowienie jest jasne zarówno w zakresie sentencji, jak i uzasadnienia. W sposób jednoznaczny i czytelny wskazano w nim przedmiot i sposób rozstrzygnięcia Sądu, a także przyczyny odrzucenia skargi. Sąd podał, że w przedmiotowym orzeczeniu uznano, iż skarga Z. R. jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu w oparciu o art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 w związku z art. 52 § 1 p.p.s.a. Wyjaśniono, że skarżący, pomimo pouczenia o terminie i sposobie wniesienia odwołania do Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W., wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Skarga, której przedmiotem jest decyzja wydana przez organ I instancji jest zaś niedopuszczalna. Przysługiwałaby dopiero na orzeczenie organu II instancji. Zdaniem Sądu I instancji trudno przyjąć, że postanowienie to wymaga wykładni. Dodatkowo Sąd I instancji stwierdził, że z treści uzasadnienia wniosku o wykładnię wynika, że w istocie skarżący nie miał wątpliwości co do treści przedmiotowego postanowienia i jego uzasadnienia, bowiem jego pytania odnosiły się do kwestii, które nie były w ogóle podnoszone i analizowane.
Zażalenie na to postanowienie złożył Z. R., wnosząc o jego uchylenie i dokonanie wykładni postanowienia z dnia 4 grudnia 2017 roku. W uzasadnieniu zażalenia podniósł, że postanowienie odrzucające skargę budzi wątpliwości, bowiem zagraża jego życiu i zdrowiu, pozbawiając go dochodu i dostępu do służby zdrowia. Ponadto zarzucił, że Sąd przed odrzuceniem jego skargi powinien rozpoznać zawarty w niej wniosek o przywrócenie terminu do jej wniesienia.
Naczelny Sąd administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 158 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017, poz. 1369 ze zm., dalej: p.p.s.a.) sąd, który wydał wyrok, rozstrzyga postanowieniem wątpliwości co do jego treści. Postanowienie w tym przedmiocie sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym. Z kolei w myśl art. 166 cytowanej ustawy do postanowień stosuje się odpowiednio przepisy o wyrokach, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, zatem strona może również złożyć wniosek o wykładnię postanowienia.