Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Lech po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia I. Ż. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 12 maja 2010 r., sygn. akt II SAB/Ol 19/10 o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi I. Ż. na bezczynność Dyrektora Zarządu Dróg Powiatowych w G. w udostępnieniu informacji publicznej postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, po rozpoznaniu sprzeciwu I. Ż. od postanowienia referendarza sądowego tegoż Sądu z dnia 1 kwietnia 2010 r., postanowieniem z dnia 12 maja 2010 r., sygn. akt II SAB/Ol 19/10 odmówił przyznania prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie z jego skargi na bezczynność Dyrektora Zarządu Dróg Powiatowych w G. w udostępnieniu informacji publicznej.
Sąd pierwszej instancji wskazał, że z dokumentacji niniejszej sprawy wynika, iż wydatki skarżącego przewyższają dochód jego i jego rodziny, zaś brak wyczerpujących wyjaśnień w tym zakresie (pomimo stosownych wezwań Sądu), uniemożliwia dokonanie właściwych ustaleń co do sytuacji finansowej skarżącego i jego rodziny. Ponadto, szczególnie niejasne jest dla Sądu wybiórcze przedstawianie wyciągów z rachunków bankowych skarżącego. To nasuwa wątpliwości co do rzetelności skarżącego, a to z kolei prowadzi do stwierdzenia, że osoby, która nie jest w stanie precyzyjnie wskazać, ile posiada rachunków bankowych, nie sposób uznać za niezdolną do pokrycia kosztów sądowych w swojej sprawie. Sąd podkreślił, przy tym, że skarżący miał świadomość konieczności precyzyjnego przedstawienia swojej sytuacji finansowej. Argumentem za przyznaniem prawa pomocy nie może być jednak, w ocenie Sądu, okoliczność podnoszona przez skarżącego w złożonym sprzeciwie, że jego sytuacja finansowa jest trudna ze względu na liczbę skarg, które wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie.
W ocenie Sądu pierwszej instancji nie sposób jest oprzeć się wrażeniu, że I. Ż. jako obowiązującą zasadę przyjął zwalnianie go od kosztów sądowych, gdyż w każdej z wielu wniesionych przez niego spraw do sądu wnosił o zwolnienie go od uiszczenia wpisu. Sąd podkreślił przy tym, że każda sprawa wniesiona do sądu jest sprawą indywidualną i podlega odrębnemu rozpoznaniu. Zatem sytuacja, w której skarżący wcześniej był zwalniany od uiszczenia wpisu sądowego nie oznacza, że w każdej sprawie, w której skarżący złoży wniosek w tym przedmiocie, zostanie on rozpoznany pozytywnie. Sąd zwrócił przy tym uwagę, że wychwycenie pewnych nieścisłości, czy sprzeczności w twierdzeniach skarżącego było możliwe przez porównanie jego twierdzeń składanych w niniejszej sprawie i w sprawach rozpoznawanych uprzednio, czego wcześniej nie można było uczynić.
Na to postanowienie I. Ż. złożył zażalenie, w którym podniósł, że nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych bez uszczerbku dla utrzymania siebie i rodziny.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
zgodnie z art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie ponoszą strony, od której to zasady instytucja przyznania prawa pomocy stanowi odstępstwo. Oznacza to, że strona składając wniosek o przyznanie prawa pomocy zobowiązana jest przedstawić wszelkie okoliczności dowodzące, iż mimo podjęcia wszelkich starań, nie jest w stanie, ze względu na swoją sytuację majątkową i rodzinną, ponieść jakichkolwiek, czy też pełnych kosztów postępowania.