Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Leszek Leszczyński po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. L.-G. i G. G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 maja 2011 r., sygn. akt IV SA/Wa 1172/10 odrzucające zażalenie G.G. i A. L.-G. na zarządzenie z dnia 9 lutego 2011 r. o ponownym wezwaniu do uiszczenia opłaty kancelaryjnej od wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku w sprawie ze skargi A. L.-G. i G.G. na postanowienie Głównego Geodety Kraju z dnia [...] kwietnia 2010 r., nr [...] w przedmiocie przekazania wniosku według właściwości postanawia oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 5 maja 2011 r., sygn. akt IV SA/Wa 1172/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił zażalenie G. G. i A. L.-G. na zarządzenie z dnia 9 lutego 2011 r. o ponownym wezwaniu do uiszczenia opłaty kancelaryjnej od wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku w sprawie ze skargi A. L.-G. i G.G. na postanowienie Głównego Geodety Kraju z dnia [...] kwietnia 2010 r., nr [...] w przedmiocie przekazania wniosku według właściwości.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że zarządzeniem z dnia 11 października 2010 r. Przewodniczący Wydziału IV Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wezwał skarżących do uiszczenia solidarnie opłaty kancelaryjnej w kwocie 100 zł za odpis orzeczenia z uzasadnieniem sporządzanym i doręczanym na skutek zgłoszonego żądania. W zakreślonym w wezwaniu terminie skarżący opłaty nie uiścili.
Zasadność wydanego zarządzenie nie była przez skarżących kwestionowana, nie wnieśli oni bowiem w ustawowym terminie zażalenia na powołane zarządzenie. Tym samym zarządzenie z dnia 11 października 2010 r. stało się prawomocne.
W dniu 15 marca 2011 r. skarżący wnieśli zażalenie na zarządzenie sędziego sprawozdawcy z dnia 9 lutego 2011 r. wzywające do wykonania prawomocnego zarządzenia Przewodniczącego Wydziału o wezwaniu do uiszczenia opłaty kancelaryjnej.
WSA w Warszawie stwierdził, że na zarządzenie wzywające do wykonania prawomocnego zarządzenia dotyczącego uiszczenia opłaty sądowej zażalenie nie przysługuje, skoro przepisy ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w takim wypadku możliwości zaskarżenia nie przewidują.
Ubocznie wskazano, że co prawda wezwanie Sądu skierowane do skarżących w wykonaniu zarządzenia sędziego sprawozdawcy z dnia 9 lutego 2011 r. w przedmiocie ponownego wezwania do uiszczenia opłaty kancelaryjnej zawierało błędne pouczenie o prawie złożenia zażalenia, to jednak zauważyć należy, że błędne pouczenie co do prawa zażalenia, nie może skutkować obowiązkiem jego rozpatrzenia przez Sąd. Błędne pouczenie nie może bowiem tworzyć prawa, którego ustawodawca nie przewidział na pewnym etapie załatwienia sprawy.
W zażaleniu na powyższe postanowienie A. L.-G. i G. G. wnieśli ,,o obciążenie wymaganą kwotą należności pracownika Sądu, który działał niezgodnie z obowiązującą procedurą". Skarżący wskazali, że byłoby bezzasadnym i niezgodnym z prawem, aby za błędy pracownika Sądu odpowiadał i ponosił konsekwencje (m.in. finansowe) obywatel.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do treści przepisu art. 194 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie, a ponadto na postanowienia, których przedmiotem są rozstrzygnięcia ściśle określone w tym przepisie.
Katalog przypadków, w których strona może złożyć zażalenie jest zatem katalogiem zamkniętym. Należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, zgodnie z którym przepisy ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie przewidują możliwości wniesienia zażalenia na zarządzenie Sądu wzywające do wykonania zarządzenia o wezwaniu do uiszczenia opłaty kancelaryjnej. W konsekwencji zażalenie skarżących na zarządzenie z dnia 9 lutego 2011 r., jako niedopuszczalne podlegało odrzuceniu.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w postanowieniu.