Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska po rozpoznaniu w dniu 30 października 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M. R. i P. R. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 sierpnia 2007 r. sygn. akt I SA/Wa 1145/07 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi M. R. i P. R. na decyzję Ministra Budownictwa z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości postanawia: oddalić zażalenie
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił M. R. i P. R. wstrzymania wykonania zaskarżonej przez nich decyzji Ministra Budownictwa w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, iż okoliczności powołane przez skarżących we wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji nie mogą być uznane za przesłankę uzasadniająca jego uwzględnienie. Art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) stanowi bowiem, iż strona winna wykazać, że wykonanie zaskarżonego aktu może spowodować niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. W przedmiotowej sprawie skarżący powołali się na trudność ewentualnego usunięcia skutków rozpoczętych robót drogowych co może znacząco wpłynąć na wartość nieruchomości. Sąd I instancji stwierdził, iż okoliczność ta nie stanowi przesłanki dla wstrzymania wykonania, nie wskazuje bowiem za zaistnienie niebezpieczeństwa o jakim mowa w art. 61 § 3 powołanej ustawy, gdyż niebezpieczeństwo takie musi być bezpośrednie i aktualne w chwili złożenia wniosku, nie może zaś być określone w sposób ogólny i abstrakcyjny.
Zażalenie na to postanowienie wnieśli M. R. i P. R., zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania poprzez niezastosowanie art. 106 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w drodze nieprzeprowadzenia z urzędu dowodu z dokumentów, a także niewłaściwą wykładnię art. 61 § 3 tej ustawy i niezastosowanie go mimo zaistnienia przesłanek. W szerokim uzasadnieniu skarżący podnieśli między innymi, iż oczywistość zaistnienia niebezpieczeństwa o jakim mowa w art. 61 § 3 wynika bezpośrednio z zasad logiki oraz codziennego życia, bowiem rozpoczęcie robót drogowych bez wątpienia wpłynie negatywnie na wartość nieruchomości, a ponadto trudnym do wykonania będzie ewentualne usunięcie śladów takich robót w wypadku stwierdzenia nieważności decyzji. Zdaniem skarżących Sąd winien był w wypadku gdy istniały wątpliwości co do okoliczności powołanych w uzasadnieniu, przeprowadzić postępowanie dowodowe w tym zakresie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie posiada usprawiedliwionych podstaw.
Art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153,poz. 1270 ze zm.) stanowi, iż wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji możliwe jest jedynie wówczas, gdy zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody, lub trudnych do odwrócenia skutków. Jak zauważył to Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie obowiązek wykazania okoliczności uprawdopodobniających takie niebezpieczeństwo spoczywa na stronie, jednakże zarówno wniosek jak i zażalenie wniesione przez skarżących nie wskazywały , aby wykonanie zaskarżonego aktu mogło spowodować niebezpieczeństwo o jakim mowa w przytoczonym powyżej przepisie. Zaskarżona decyzja wydana została w oparciu o art. 17 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 80, poz. 721 ze zm.), który w ust. 3 stanowi, iż decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi, której nadano rygor natychmiastowej wykonalności, uprawnia do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, zobowiązuje do niezwłocznego wydania nieruchomości, opróżnienia lokali i innych pomieszczeń oraz uprawnia do faktycznego objęcia nieruchomości w posiadanie przez właściwego zarządcę drogi. Zauważyć trzeba, iż w prawdzie ograniczona zostaje możliwość dysponowania nieruchomością, jednakże jej zajęcie następuje za odpowiednim odszkodowaniem, co wynika z art. 12 ust. 4 i art. 18 tejże ustawy. Ponadto podkreślenia wymaga, iż zaskarżona decyzja uzyskała rygor natychmiastowej wykonalności z uwagi na szczególny charakter i ważny interes społeczny i gospodarczy, dotyczy ona bowiem procesu inwestycyjnego budowy drogi krajowej. Zatem jej wstrzymanie byłoby istotnym zaburzeniem tegoż procesu i jednocześnie naruszałoby w sposób rażący społeczny interes, który stał się podstawą wydania orzeczenia. Zasadnie zatem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, zaś zaskarżone postanowienie odpowiada prawu.
Na marginesie zauważyć należy, iż postępowanie dowodowe, o którym mowa w art. 106 powołanej ustawy, może być przeprowadzone jedynie wówczas, gdy Sąd nie może orzec na podstawie materiału zgromadzonego w sprawie i ma charakter jedynie uzupełniający. W przedmiotowej sprawie sytuacja taka nie miała miejsca, Wojewódzki Sąd Administracyjny rozpoznał bowiem wniosek skarżących oceniając jedynie okoliczności powołane przez nich w uzasadnieniu żądania wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu.
Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł, jak w sentencji na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.