Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Dzbeńska po rozpoznaniu w dniu 25 września 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia E. S. A. z siedzibą w G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 5 sierpnia 2013 r., sygn. akt II SO/Gd 13/13 o wymierzeniu grzywny E. S. A. z siedzibą w G. w sprawie z wniosku M. B. i M. B. w przedmiocie wymierzenia organowi grzywny z powodu nieprzekazania skargi dotyczącej bezczynności organu postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 5 sierpnia 2013 r., sygn. akt II SO/Gd 13/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, po rozpoznaniu wniosku M. B. i M. B., wymierzył E. S. A. z siedzibą w G. grzywnę w wysokości 1.000 zł za nieprzekazanie sądowi skargi dotyczącej bezczynności organu.
W uzasadnieniu Sąd I instancji, odwołując się do treści art. 54 § 1 i 2 oraz 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), dalej powoływanej jako "P.p.s.a." w zw. z art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112 poz. 1198) wskazał, że w sprawach dotyczących udostępnienia informacji publicznej przekazanie akt organu i odpowiedzi na skargę powinno nastąpić w terminie 15 dni od dnia otrzymania skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wymierzając grzywnę powołał się również na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 lipca 2006 r. sygn. akt P 24/05 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 sierpnia 2010 r., sygn. akt I OSK 851/10 i stwierdził, że przedsiębiorstwo energetyczne, jakim jest E. S. A. w G. wykonuje zadania publiczne w rozumieniu art. 4 ustawy i jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej w świetle ustawy o dostępie do informacji publicznej.
Sąd I instancji stwierdził, że wniosek o wymierzenie grzywny zasługuje na uwzględnienie. Skarga na bezczynność wpłynęła do organu w dniu 2 kwietnia 2013 r. Tym samym, stosownie do art. 21 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, termin do jej przekazania wraz z odpowiedzią na skargę i aktami sprawami do sądu upływał w dniu 17 kwietnia 2013 r. Skarga nie została natomiast przekazana do sądu, lecz została odesłana nadawcy.
Określając wysokość grzywny Sąd I instancji wziął pod uwagę, że organ nie wykonał ciążącego na nim obowiązku. Powoływana w odpowiedzi na wniosek okoliczność mylnego uznania, że E. S. A. w G. nie jest organem w rozumieniu przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie stanowi przesłanki ekskulpującej, bo takich nie zawierają przepisy art. 54 i art. 55 P.p.s.a.
Na powyższe postanowienie zażalenia wniosła E. S. A. w G., domagając się zmiany zaskarżonego postanowienia przez oddalenie wniosku, ewentualnie uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozstrzygnięcia Sądowi I instancji. Ponadto wnosząca zażalenie wniosła o orzeczenie o kosztach postępowania według norm przepisanych.
W zażaleniu E. S. A. w G. zarzuciła naruszenie:
1) art. 54 § 2 w zw. z art. 55 p 1 P.p.s.a. w zw. z art. 21 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że sąd nie ma możliwości nie wymierzenia grzywny w sytuacji, gdy podmiot rozpoznający wniosek o udostępnienie informacji publicznej udzielił odpowiedzi na wniosek, nie udostępniając żądanych informacji i nie wydając decyzji przy tym decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej lub o umorzeniu postępowania, podczas gdy przepisy te do uznania sądu pozostawiają decyzję czy podmiotowi temu grzywnę wymierzyć;