Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Banasiewicz po rozpoznaniu w dniu 15 października 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia R. Z. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2014 r., sygn. akt II SAB/Wa 497/14 odmawiające R. Z. przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi R. Z. na bezczynność A. K. w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 2 czerwca 2014 r. o udostępnienie informacji publicznej postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.
R. Z. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność byłego Prezydenta RP A. K. w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 2 czerwca 2014 r. o udostępnienie informacji publicznej.
W dniu 6 sierpnia 2014 r. skarżący złożył do Sądu wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 29 sierpnia 2014 r., II SAB/Wa 497/14, na podstawie art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 - dalej "p.p.s.a."), odmówił przyznania prawa pomocy ze względu na oczywistą bezzasadność skargi.
Sąd powołał treść art. 4 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 122, poz. 1198 ze zm.) i wskazał, że w przypadku dokonywania oceny, czy określony podmiot jest zobowiązany do udostępniania informacji publicznej konieczne jest ustalenie, czy podmiot ten mieści się w ogólnym określeniu "władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne". W przypadku zaś ustalenia, że wskazany przez stronę skarżącą podmiot nie mieści się w kręgu zobowiązanych do udzielenia informacji publicznej, skarga podlega odrzuceniu. Zdaniem Sądu były Prezydent RP nie jest podmiotem sprawującym władzę publiczną, a wniosek ten jest oczywisty i nie wymaga głębszej analizy. W ocenie Sądu, osoba taka nie realizuje również zadań publicznych w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Żaden z przepisów prawa nie nakłada na byłego Prezydenta RP obowiązku realizacji zadań o takim charakterze. Sąd zauważył, że jedyną regulacją odnoszącą się do byłego Prezydenta RP jest ustawa z dnia 30 maja 1996 r. o uposażeniu byłego Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 75, poz. 356 ze zm.). Ustawa ta reguluje m. in. kwestie związane z uposażeniem byłego Prezydenta RP (art. 2 ust. 1), środkami na prowadzenie biura (art. 4) oraz uprawnieniami do ochrony (art. 6). Przepisy tej ustawy nie nakładają na byłego Prezydenta RP obowiązku wykonywania jakichkolwiek zadań publicznych. Przyznanie takiej osobie prawa do uposażenia oraz środków finansowych na prowadzenie biura nie przesądza o tym, że osoba ta wykonuje zadania publiczne. W ustawie tej nie określono w jakim celu biuro byłego Prezydenta RP ma być prowadzone.
W ocenie Sądu I instancji powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że były Prezydent RP nie jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej. Osoba będąca byłym Prezydentem RP jest osobą prywatną, której działalność nie podlega kontroli sądu administracyjnego. Stosownie bowiem do treści art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej.