Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Dzbeńska po rozpoznaniu w dniu 18 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. R. i F. R. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 sierpnia 2013 r., sygn. akt I SA/Wa 1784/13 o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi T. S. A. w T. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] maja 2013 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2013 r., sygn. akt I SA/Wa 1784/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu wniosku T. S. A. w T., wstrzymał wykonanie decyzji Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] maja 2013 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji
W uzasadnieniu postanowienia wskazano, że we wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji strona podniosła, że stwierdzenie nieważności decyzji uwłaszczeniowej daje stronom postępowania (spadkobiercom byłych właścicieli) potencjalną możliwość wszczęcia postępowania przed sądem powszechnym w celu wykreślenia prawa użytkowania wieczystego skarżącego z księgi wieczystej. Powyższe skutkowałoby uzyskaniem przez ww. osoby ograniczonego prawa własności nieruchomości. W przypadku zaś uwzględnienia skargi, przywrócenie stanu poprzedniego i odzyskanie tytułu prawnego do działek przez skarżącego będzie w znaczny sposób utrudnione lub całkowicie niemożliwe.
W piśmie uzupełniającym wniosek wyjaśniono, że skarżący prowadzi działalność polegającą na produkcji i sprzedaży materiałów tartych, półfabrykatów i wyrobów gotowych z drewna. Jednym z ośrodków produkcyjnych przedsiębiorstwa jest tartak położony w miejscowości T., na obszarze nieruchomości będących w użytkowaniu wieczystym skarżącego na podstawie decyzji uwłaszczeniowej z 1993 r. Stwierdzenie nieważności powyższego rozstrzygnięcia oznacza, że skarżący od 1993 r. dysponuje ww. nieruchomościami bez żadnego tytułu prawnego. W tym czasie jednak spółka posiadała nieruchomości w dobrej wierze, czyniąc na nich nakłady we własnym zakresie i z własnych środków (postawiono budynki, budowle, zbudowano infrastrukturę techniczną). Zakupiono również nieruchomości sąsiednie oraz zamontowano maszyny związane z produkcją tartaczną (trwale związane z gruntem i stanowiące jego część składową). Skarżący dodał, że w aktualnym stanie sprawy pełnomocnik J. i F. R. wystąpił do skarżącego przedsiębiorstwa z żądaniem uregulowania stanu prawnego dotyczącego posiadania nieruchomości poprzez zawarcie umowy dzierżawy z bardzo wysokim czynszem (20.000 zł miesięcznie). Jednocześnie wskazano, że brak porozumienia będzie oznaczał skierowanie żądania do wydania nieruchomości w T. oraz o zapłatę ze bezumowne korzystanie z tych nieruchomości.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wstrzymując wykonanie zaskarżonej decyzji stwierdził, że wnioskodawca w sposób wystarczający wykazał istnienie przesłanek, o których mowa w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej powoływanej jako "P.p.s.a.". Podniesione przez stronę okoliczności są zasadne i oznaczają - w przypadku przywrócenia praw spadkobiercom byłych właścicieli, którzy mogą podjąć działania zmierzające do realizacji przysługujących im praw własności - po pierwsze realną możliwość zbycia nieruchomości, a tym samym wystąpienia trudnych do odwrócenia (przez organ administracyjny działający w granicach swojej właściwości i kompetencji) skutków cywilnoprawnych, powstałych w wyniku ewentualnej umowy sprzedaży, bądź realne niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody w przypadku konieczności zawarcia umowy dzierżawy z czynszem rocznym w wysokości 240.000 zł, zaś w przypadku braku porozumienia w zakresie uregulowania stanu prawnego nieruchomości - wydania nieruchomości i zapłatę za bezumowne korzystanie z gruntu.