Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Dzbeńska po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Z. N. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 3 stycznia 2013 r., sygn. akt II SA/Sz 355/12 odmawiające wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Z. N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia [...] lutego 2012 r., nr [...] w przedmiocie opłaty adiacenckiej postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.
Postanowieniem z dnia 3 stycznia 2013 r., sygn. akt II SA/Sz 355/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, po rozpoznaniu wniosku Z. N., odmówił wstrzymania decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia [...] lutego 2012 r., nr [...] w przedmiocie opłaty adiacenckiej.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, iż we wniosku skarżąca nie uzasadniła w istocie swojego żądania, ogólnikowo tylko wskazała, że natychmiastowe wykonanie decyzji skutkowałoby trudnymi do odwrócenia konsekwencjami w postaci pozbawienia skarżącej możliwości normalnego funkcjonowania.
Ponadto, w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, jak wynika z akt sprawy, sytuacja finansowa skarżącej uległa w ostatnim czasie poprawie, co wynika z przedłożonego przez skarżącą wyciągu z posiadanego przez nią rachunku bankowego, z którego wynika, że w dniu 13 czerwca 2012 r. na jej konto wpłynęła kwota 59 tys. zł tytułem sprzedaży działki. Dodatkowo podkreślono, że skarżąca dokonała wpłaty 30 tys. zł na lokatę z przeznaczeniem na ewentualne uiszczenie opłaty adiacenckiej. Mając na uwadze powyższe okoliczności, za nieuprawdopodobnione uznano twierdzenie skarżącej, jakoby natychmiastowe wykonanie decyzji skutkowałoby trudnymi do odwrócenia konsekwencjami w postaci pozbawienia skarżącej możliwości normalnego funkcjonowania.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożyła Z. N., zarzucając niewłaściwe zastosowanie w sprawie art. 61 § 3 P.p.s.a., w sytuacji gdy podstawą orzekania w zakresie złożonego przez skarżącą był przepis art. 61 § 2 pkt 1 P.p.s.a. oraz art. 9 w zw. z art. 98a ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
Zdaniem skarżącej naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy, ponieważ doprowadziło do bezpodstawnego orzekania przez Sąd I instancji co do meritum sprawy oraz do bezpodstawnego odmówienia wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sytuacji gdy wstrzymanie wykonania nastąpiło z urzędu postanowieniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia [...] kwietnia 2012 r.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 9 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.) w razie wniesienia do sądu administracyjnego skargi na decyzje wydana w sprawach, o których mowa w przepisach działu III, z wyłączeniem art. 122 i art. 126, organ administracji publicznej, który wydał decyzję, wstrzymuje z urzędu jej wykonanie.
Wskazana powyżej norma stanowi przepis szczególny wobec art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej powoływanej jako "P.p.s.a.", który ustala ogólną zasadę, iż wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Wstrzymanie decyzji wydanej w oparciu o przepisy działu III ustawy o gospodarce nieruchomościami jest obligatoryjne w wypadku, gdy decyzja taka zostanie zaskarżona do sądu administracyjnego.
Z akt administracyjnych sprawy jednoznacznie wynika, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie w dniu [...] kwietnia 2012 r. wydało decyzję o wstrzymaniu wykonania decyzji z dnia [...] lutego 2012 r. w sprawie ustalenia opłaty adiacenckiej. W tej sytuacji postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie o oddaleniu wniosku jako nieposiadającego uzasadnionych podstaw uznać należy za wydane z naruszeniem przepisów art. 9 ustawy o gospodarce nieruchomościami i art. 61 § 1 P.p.s.a.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 185 § 1 w zw. z art. 197 § 2 P.p.s.a.