Dnia 23 lipca 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Sędzia WSA Paweł Kowalski po rozpoznaniu w dniu 23 lipca 2015 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku J. R. o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków skargi w sprawie ze skargi J. R. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] roku nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w przedmiocie zwrotu wniosku p o s t a n a w i a: odmówić przywrócenia terminu do uzupełnienia braków skargi. mko
Postanowieniem z dnia 23 kwietnia 2015 roku tutejszy sąd odrzucił skargę J. R. z uwagi na nieuzupełnienie w terminie jej braków.
W piśmie z 4 maja 2015 roku (data nadania) skarżący wniósł o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków skargi. W uzasadnieniu wniosku wyjaśnił, że o powyższym postanowieniu dowiedział się w dniu 28 kwietnia 2015 roku w sekretariacie sądu. Dodał, że doręczyciel nie pozostawił powiadomienia o pozostawieniu przesyłki do odbioru w punkcie odbioru korespondencji InPost, jak również ponownego awiza. W przeciwnym razie odebrałby nadaną do niego korespondencję, tak jak to czynił wcześniej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje.
Stosownie do art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 270 ze zm.), dalej jako p.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi o przywróceniu tego terminu. Jak wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z 25 listopada 2011 roku, w sprawie o sygn. akt II OZ 1123/11, zasadniczym celem przywrócenia terminu jest wyeliminowanie negatywnych skutków jego uchybienia, w sytuacji gdy do uchybienia tego doszło w rezultacie okoliczności niezawinionych przez stronę, zobligowaną do dokonania czynności procesowej w oznaczonym czasie.
Z powyższego wynika zatem, że przy tworzeniu przepisów regulujących instytucję przywrócenia terminu intencją ustawodawcy było umożliwienie stronie obrony swoich praw przed sądem w sytuacji, gdy upływ tego terminu wywołał negatywne dla niej skutki, przy jednoczesnym założeniu, że strona dołożyła wszelkich możliwych starań, aby takich negatywnych konsekwencji uniknąć. Konieczną i zarazem podstawową przesłanką przywrócenia terminu jest brak winy po stronie podmiotu dokonującego lub zamierzającego dokonać czynności sądowej.
Przepisy art. 86 § 1 i art. 87 § 2 p.p.s.a., stanowiąc o tej przesłance nie określają, według jakich kryteriów należy oceniać zachowanie strony ubiegającej się o przywrócenie terminu. Ocena ta została pozostawiona uznaniu sądu, który brak winy w uchybieniu terminu powinien oceniać z wykorzystaniem wszystkich okoliczności sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy.
W swoim wniosku skarżący powołał się na nieprawidłowości w działaniu operatora pocztowego, tj. na fakt, iż nie otrzymał awiza (zawiadomienia) informującego o możliwości odbioru przesyłki w punkcie odbioru korespondencji.
W realiach niniejszej sprawy stwierdzenie skarżącego o niepozostawieniu awiza może być uznane jedynie za przypuszczenie, gdyż poza jego oświadczeniem nie ma żadnego dowodu, że przesyłka rzeczywiście nie była awizowana.
Przywrócenie terminu tylko na podstawie gołosłownego twierdzenia o braku awiza prowadziłoby do nieuzasadnionego podważenia instytucji doręczenia zastępczego. Tym bardziej, że jak wynika z adnotacji znajdujących się na zwróconej Sądowi przesyłce była ona dwukrotnie, prawidłowo awizowana. Po raz pierwszy awizowano ją w dniu 19 marca 2015 roku, o czym doręczyciel poinformował adresata przez pozostawienie awiza w oddawczej skrzynce oddawczej. W dniu 27 marca 2015 roku przesyłkę awizowano powtórnie, a następnie odesłano nadawcy z adnotacją "nie podjęto w terminie". Skoro zatem skarżący nie odebrał przesyłki należało uznać ją za doręczoną z upływem czternastego dnia, liczonego od daty pierwszego awizo, tj. z dniem 2 kwietnia 2015 roku, jak o tym stanowi art. 73 § 1 i 4 p.p.s.a.
Dokonane w tych okolicznościach doręczenie, stanowiące rodzaj fikcji prawnej, stwarza bowiem domniemanie polegające na założeniu, że adresat przesyłki zapoznał się z jej treścią ostatniego dnia tego terminu, jednocześnie wyznaczając początek biegu terminu do podjęcia czynności sądowej.
Z akt sprawy nie wynika, aby skarżący podjął jakiekolwiek kroki zmierzające do obalenia powyższego domniemania, w szczególności brak jest informacji o wszczęciu (lub przynajmniej próbie wszczęcia) procedury reklamacyjnej związanej z wyjaśnieniem okoliczności niedoręczenia przesyłki. Skoro tego nie uczynił, to uznać należy, że stwierdzenie o niepozostawieniu awizo w skrzynce jest nieprzekonujące oraz przybiera jedynie formę polemiki, która nie została poparta jakimkolwiek dowodem podważającym skutki fikcji doręczenia.
Tym samym skarżący nie uprawdopodobnił okoliczności uzasadniających przywrócenie terminu do uzupełnienia braków skargi.
W konsekwencji sąd, na podstawie art. 86 § 1 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.
mko