Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marta Kołtun-Kulik po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi G. Ż. i J. Ż. na postanowienie Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] listopada 2011 r., nr [...] w przedmiocie uznania zażalenia na bezczynność organu za nieuzasadnione postanawia: odrzucić skargę.
G. Ż. i J. Ż. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na postanowienie Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] listopada 2011 r., nr [...] uznające zażalenie na bezczynność organu za nieuzasadnione.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Przedmiotem zaskarżenia G. Ż. i J. Ż. uczynili postanowienie Wojewody Mazowieckiego polegające na uznaniu zażalenia wyżej wymienionych, wniesionego w trybie art. 37 § 1 Kpa, za nieuzasadnione.
Stosownie do treści art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) kontrola sprawowana przez sądy administracyjne pod względem zgodności z prawem odnosi się do działalności administracji publicznej. Według art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm; dalej: p.p.s.a.) kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty określone w art. 3 § 2 p.p.s.a. Katalog ten nie jest wyczerpujący, gdyż do właściwości sądów administracyjnych należą również sprawy, w których ustawy szczególne przewidują taką kontrolę (art. 3 § 3 p.p.s.a.) oraz spory o właściwość i spory kompetencyjne (art. 4 p.p.s.a.).
Pod pojęciem sprawy sądowoadministracyjnej mieści się zatem kontrola działalności administracji publicznej w zakresie wyznaczonym enumeratywnie w art. 3 p.p.s.a., oraz inne kwestie rozpoznawane w postępowaniu prowadzonym na podstawie przepisów tej ustawy. Oznacza to, że sąd administracyjny nie jest właściwy do rozpoznawania spraw, które nie zostały wymienione w cytowanych przepisach.
Stosownie do treści art. 37 § 1 Kpa na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35, w przepisach szczególnych, ustalonym w myśl art. 36 lub na przewlekłe prowadzenie postępowania stronie służy zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. W przypadku wniesienia zażalenia organ wyższego stopnia uznając je za uzasadnione, wyznacza dodatkowy termin załatwienia sprawy oraz zarządza wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwienia sprawy w terminie, a w razie potrzeby także podjęcie środków zapobiegających naruszaniu terminów załatwiania spraw w przyszłości. Organ stwierdza jednocześnie, czy niezałatwienie sprawy miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Wniesienie zażalenia na podstawie art. 37 § 1 Kpa ma zatem na celu likwidację bezczynności organu administracyjnego w trybie administracyjnym. Ponadto wyczerpanie przez osobę zainteresowaną trybu zażaleniowego stanowi warunek formalny wystąpienia ze skargą do sądu administracyjnego na bezczynność organu pierwszej instancji (art. 52 p.p.s.a.).
Przepis art. 37 Kpa nie określa, w jakiej formie organ administracji publicznej wyższego stopnia ma zażalenie to rozstrzygnąć. Natomiast zgodnie z utrwalonym poglądem prezentowanym zarówno w literaturze jak i orzecznictwie stanowisko organu wyższego stopnia wyrażone w trybie art. 37 § 1 Kpa przyjmuje formę postanowienia, na które nie służy zażalenie (art. 141 § 1 Kpa). Postanowienie to ma charakter wpadkowy (incydentalny), a zatem nie kończy postępowania w sprawie i nie zawiera rozstrzygnięcia co do istoty sprawy. Nie jest to więc postanowienie podlegające zaskarżeniu do sądu administracyjnego, o jakim mowa w art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a. Nie jest to również inny akt lub czynność organu dotycząca przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów prawa (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 8 lutego 1995 r., sygn. akt I SAB 86/94, ONSA 1996/1/39 r.; z dnia 13 marca 2001 r., sygn. akt I SAB 246/00, LEX 78952 oraz wyroki NSA z dnia 12 kwietnia 2001 r., sygn. akt IV SA 1866/00, ONSA 2002/4/144; z dnia 24 maja 2001 r., sygn. akt IV SA 572/99, ONSA 2002/3/116).
W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że na postanowienie wydane w trybie art. 37 Kpa nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego.
Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. Sąd odrzuca skargę, jeżeli z innych przyczyn jej wniesienie jest niedopuszczalne.
Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 p.p.s.a, postanowił jak w sentencji.