Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirosław Gdesz po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. K. i E. K. na postanowienie Ministra Infrastruktury z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie uznania zażalenia za nieuzasadnione postanawia odrzucić skargę.
Skarżący T. K. i E. K. reprezentowani przez pełnomocnika radcę prawnego E. G. wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na postanowienie Ministra Infrastruktury z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie uznania zażalenia za nieuzasadnione. Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie art. 37 § 2 kpa tj. w wyniku wniesionego zażalenia skarżących na bezczynność Wojewody [...] w sprawie dotyczącej wydania decyzji potwierdzającej nabycie przez Gminę - Miasto P. z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. własności nieruchomości (KW [...]), zajętej pod część ul. [...] oraz ulicy [...] w P.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zauważył, co następuje:
Skarga jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu.
Zakres kognicji wojewódzkich sądów administracyjnych pod względem rzeczowym określony został w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm., zwanej dalej P.p.s.a). Przepis ten zawiera katalog skarg na wymienione w nim działania organów administracji publicznej lub ich bezczynność, do jakich należą:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4a.
Z powyższego uregulowania wynika, że podstawową kategorię postanowień zaskarżalnych do sądu administracyjnego stanowią postanowienia, na które przysługuje zażalenie. Zgodnie z art. 141 § 1 kpa, zażalenie przysługuje na postanowienie tylko w przypadkach wskazanych w tej ustawie.
Podstawę wydania zaskarżonego postanowienia stanowił przepis art. 37 kpa. Przepis ten określa tryb postępowania w razie bezczynności organu administracji publicznej w wydaniu rozstrzygnięcia i przewiduje możliwość wniesienia przez stronę zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie do organu administracji publicznej wyższego stopnia (§1). Uznając zażalenie za uzasadnione organ ten wyznacza dodatkowy termin załatwienia sprawy oraz zarządza wyjaśnienie przyczyn niezałatwienia sprawy w terminie, a w razie potrzeby także podjęcie środków zapobiegających naruszaniu terminów załatwiania spraw w przyszłości (§2).
Na postanowienie - wydane przez organ administracji publicznej w trybie art. 37 kpa w wyniku rozpoznania zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie - nie przysługuje zażalenie, gdyż powołany przepis art. 37 § 2 kpa nie przewiduje możliwości zaskarżenia postanowienia wydanego na jego podstawie. W świetle art. 3 § 2 pkt 2 P.p.s.a. dodać ponadto należy, że omawiane postanowienie nie kończy również postępowania w sprawie, nie rozstrzyga też sprawy co do istoty. Treść zapisu art. 37 § 2 kpa przesądza o tym, że postanowienie to dotyczy ewentualnego wyznaczenia terminu do zakończenia sprawy innym odrębnym aktem administracyjnym, zatem postępowanie prowadzone wskutek wniesienia zażalenia na podstawie art. 37 § 1 kpa nie ma cech samodzielnego postępowania administracyjnego. Tym samym na takie postanowienie nie przysługuje - wbrew twierdzeniom pełnomocnika skarżących - skarga do sądu administracyjnego. Na skutek wniesienia zażalenia stronie zostaje jedynie otwarta droga do podniesienia przed sądem administracyjnym bezczynności organu pierwszej instancji (por. np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 kwietnia 2001 r., sygn. akt IV SA 1866/00, opubl. ONSA 2002, nr 4, poz. 144 oraz z 6 lipca 2006r., sygn. akt I OSK 480/06, opubl. LEX nr 188512).
Z powyższych względów, skargę jako niedopuszczalną, należało odrzucić na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a.