Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2005 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi U. P. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] sierpnia 2004 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania administracyjnego w sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji wywłaszczeniowej postanawia: 1. odrzucić skargę, 2. odmówić przyznania U.P. prawa pomocy.
W dniu 11 lutego 2004 r. U. P. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] sierpnia 2004 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania administracyjnego w sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji wywłaszczeniowej. W złożonej skardze zawarty był również wniosek o przyznanie prawa pomocy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 52 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skargę do sądu administracyjnego można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
Z akt sprawy wynika, że U. P. wnosząc do Sądu skargę na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] sierpnia 2004 r., nr [...] nie wyczerpała środka zaskarżenia jaki służył jej w postępowaniu administracyjnym, albowiem złożony, w trybie art. 127 § 3 kpa, wniosek do Ministra Infrastruktury o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Ministra Infrastruktury z dnia [...] sierpnia 2004 r., nr [...] nie został jeszcze rozstrzygnięty. Zaskarżenie zaś do wojewódzkiego sądu administracyjnego decyzji organu pierwszej instancji czyni skargę strony niedopuszczalną.
Według art. 247 powołanej wyżej ustawy prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi.
Skutkiem natomiast niedopuszczalności skargi jest oczywista jej bezzasadność, w tym złożonego wraz z nią wniosku o przyznanie prawa pomocy.
Biorąc pod uwagę powyższe Sąd, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i art. 247 wskazanej wyżej ustawy orzekł, jak w sentencji postanowienia.