Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Dagmara Dominik-Ogińska po rozpoznaniu w dniu 30 lipca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Wydziale I sprawy ze skargi O. D. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę D. w przedmiocie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę postanawia: I. odrzucić skargę; II. zwrócić skarżącemu O. D. kwotę: 100,00 zł (słownie: sto złotych) uiszczoną tytułem wpisu sądowego od skargi.
O. D. (dalej jako: Skarżący, Strona) wniósł skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę D. (dalej również jako Organ) w przedmiocie wniosku o wydanie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę. Skarga została poprzedzona ponagleniem na bezczynność Organu. W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
Podnieść należy, że przed przystąpieniem do merytorycznego rozpoznania skargi sąd administracyjny obowiązany jest z urzędu badać, czy wniesienie skargi jest dopuszczalne. Negatywny wynik takiej kontroli skutkuje brakiem możliwości rozstrzygnięcia sporu i wydania w sprawie wyroku. Zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia, należy zaś rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub ponaglenie, przewidziany w ustawie (art. 53 § 2 p.p.s.a.). Skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania można wnieść w każdym czasie po wniesieniu ponaglenia do właściwego organu (art. 53 § 2b p.p.s.a.). Zdaniem Sądu przedmiotu kontroli sądowoadministracyjnej skargi na bezczynność lub przewlekłość nie można również identyfikować inaczej niż przy uwzględnianiu przepisów art. 37 § 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm.; dalej: k.p.a.), definiujących odrębnie bezczynność i przewlekłość - odrębne stany rzeczy istniejące w niezakończonym i dotkniętym wadliwością naruszenia art. 12 i art. 35 k.p.a. postępowaniu administracyjnym.
Odnosząc się do stanu faktycznego wynikającego z akt administracyjnych niniejszej sprawy Sąd stwierdza, że w toku postępowania wszczętego wnioskiem Strony o wydanie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę zostało złożone ponaglenie, o którym mowa w art. 37 k.p.a. Ponaglenie to Strona odniosła jednak nie do stanu przewlekłości (art. 37 § 1 pkt 2 k.p.a.) lecz bezczynności Organu (art. 37 § 1 pkt 1 k.p.a.). Wynika to jednoznacznie z treści ponaglenia, w którym Strona wyraźnie wskazuje, że składa ponaglenie na niezałatwienie sprawy w terminie, tj. na bezczynność organu. Tymczasem przedmioty skarg na bezczynność i przewlekłość nie są tożsame, a obie sprawy nimi wywołane mogą istnieć niezależnie od siebie. Mając to na uwadze w przypadku, każdej z nich (skarg) wymagane jest spełnienie warunku, o którym mowa w art. 53 § 2b p.p.s.a. - wniesienie ponaglenia. Innymi słowy, aby skutecznie wnieść do sądu administracyjnego skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania (art. 37 § 1 pkt 2 k.p.a.) taką skargę musi poprzedzać ponaglenie na ten właśnie stan i analogicznie zaskarżenie bezczynności (art. 37 § 1 pkt 1 k.p.a.) uzależnione jest od złożenia do organu ponaglenia na bezczynność (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 listopada 2020 r., sygn. akt I FSK 495/20 - dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Ponaglenie na bezczynność organu nie zastępuje ponaglenia na przewlekłość postępowania i na odwrót.
Mając powyższe na uwadze i stan sprawy, w którym złożono ponaglenie na bezczynność Organu, a skarga dotyczyła przewlekle prowadzonego postępowania należało uznać, że Skarżący przed wniesieniem skargi nie wyczerpał warunku, o którym mowa w art. 53 § 2b p.p.s.a. Implikuje to konsekwencje wynikające z art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. w postaci odrzucenia skargi, jako niedopuszczalnej, o czym orzeczono w pkt I sentencji. O zwrocie uiszczonego wpisu, w wysokości 100 zł, Sąd orzekł na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a. w pkt II sentencji.