Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Bogusław Dauter, , , po rozpoznaniu w dniu 4 sierpnia 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Grzegorza K., Adama K. i Piotra K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 13 stycznia 2006 r., sygn. akt I SA/Łd 1220/05 w zakresie odrzucenia skargi w sprawie ze skargi Grzegorza K., Adama K. i Piotra K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia 12 września 2005 r. (...) w przedmiocie określenia zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych p o s t a n a w i a: odrzucić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z dnia 13 stycznia 2006 r., I SA/Łd 1220/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi odrzucił skargę Grzegorza K., Adama K. i Piotra K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia 12 września 2005 r., (...) w przedmiocie określenia zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych.
W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 13 października 2005 r., Grzegorz K., Adam K. i Piotr K. /spadkobiercy Dariusza K./ wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia 12 września 2005 r.
W dniu 21 listopada 2005 r. doręczono przedstawicielowi ustawowemu skarżących Annie K.-R. wezwanie do uzupełniania braku formalnego skargi poprzez określenie wartości przedmiotu zaskarżenia tj. wartości należności pieniężnych objętych zaskarżonym aktem - w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania z pouczeniem, że nieuzupełnienie w powyższym terminie braku formalnego spowoduje odrzucenie skargi.
W piśmie z dnia 25 listopada 2005 r. Anna K.-R. poinformowała, że przedmiotem zaskarżenia jest sposób wyliczenia przychodu w 1996 r. z tytułu prowadzonej przez Dariusza K. działalności gospodarczej.
W związku z powyższym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi powołując się na treść art. 58 par. 1 pkt 3, art. 215 par. 1 oraz art. 216 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm., dalej: p.p.s.a./ wskazał, że skarżący nie uzupełnili braku formalnego skargi, pomimo doręczenia im w dniu 21 listopada 2005 r. wezwania do usunięcia braku skargi i upływu przepisanego terminu. Skarżący w piśmie z dnia 25 listopada 2005 r. podnieśli w istocie kolejne merytoryczne zarzuty względem zaskarżonej decyzji. W związku z powyższym Sąd pierwszej instancji uznał, że nie został uzupełniony brak formalny skargi i ją odrzucił.
Pismem z dnia 20 lutego 2006 r. zatytułowanym "skarga kasacyjna" wniesiono o przywrócenie terminu do usunięcia braków formalnych złożonego odwołania. W uzasadnieniu wskazano, że Anna K.-R. jest ustawowym pełnomocnikiem spadkobierców D. K. Z uwagi na fakt, że od 10 lat nie mieszkała ona z D. K. to nie była wprowadzona w różne aspekty prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. W związku z tym nie miała jakiejkolwiek wiedzy na temat postępowania podatkowego, jakie było prowadzone i skutkowało wydaniem skarżonej decyzji. Ponadto na powyższe miał wpływ fakt, że konkubina męża nie przekazała żadnych dokumentów prowadzonej przez niego firmy. Podniesiono, że pracownicy urzędu skarbowego wprowadzili ją w błąd i z tego źródła również nie mogła ona uzyskać nawet podstawowej wiedzy o zgromadzonym materiale dowodowym, tak aby wyrobić sobie pogląd na temat wartości przedmiotu sporu. Dlatego też na przesłane wezwanie Anna K.-R. odpowiedziała zgodnie z posiadaną wiedzą.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna podlega odrzuceniu. Stosownie do treści art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: /1/ naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; /2/ naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem w myśl art. 183 par. 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym uchybił Sąd, uzasadnienia zarzutu ich naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego - wykazania dodatkowo, że to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Skarga kasacyjna nieodpowiadająca tym wymaganiom uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności.