Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Kręcisz po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M.O. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 kwietnia 2021 r. sygn. akt VII SA/Wa 1925/20 odrzucającego skargę M.O. na czynność Starosty Warszawskiego Zachodniego w przedmiocie ustawienia znaku drogowego postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z 22 kwietnia 2021 r. sygn. akt VII SA/Wa 1925/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę M.O. na "zarządzenie Starosty Warszawskiego Zachodniego w przedmiocie zmiany organizacji ruchu drogowego na drodze wewnętrznej, polegającej na posadowieniu znaku zakazu wjazdu samochodów ciężarowych (B-5) na działce nr ew. [...]".
W uzasadnieniu postanowienia Sąd I instancji wskazał, że z akt sprawy wynika, że Starosta Warszawski Zachodni nie wydał w sprawie zarządzenia, którym zmieniono organizację ruchu na drodze wewnętrznej na działce nr [...] z obrębu [...] gmina [...]. Starosta dokonał natomiast czynności ustawienia znaku drogowego. Znak drogowy B-5 na działce nr [...] został posadowiony na drodze będącej własnością Skarbu Państwa, którą zarządza Starosta Warszawski Zachodni. Droga ta nie stanowi drogi publicznej, a jest drogą wewnętrzną. Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że czynność ustawienia znaku drogowego mieści się w zakresie uprawnień właścicielskich Skarbu Państwa, a nie zadań z zakresu administracji publicznej Starosty. Zaznaczył, że ruch na ww. drodze jest oparty na ustanowieniu służebności drogi koniecznej na rzecz każdoczesnego właściciela nieruchomości władnącej stanowiącej działkę ewidencyjną nr [...] (postanowienie Sądu Rejonowego w P. z 23 czerwca 2016 r. sygn. akt [...]).
Powołując się na definicję drogi publicznej zawartą w art. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 2222 ze zm.) oraz na treść art. 2 ust. 1 tej ustawy i art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 1260 ze zm.) Sąd I instancji argumentował, że zarządzanie ruchem na drogach gminnych, z wyjątkiem miast na prawach powiatu, należy do starosty. Jedynie w odniesieniu do takich dróg zarządzanie ruchem stanowi zadanie z zakresu administracji publicznej. Drogi, drogi rowerowe, parkingi oraz place przeznaczone do ruchu pojazdów, niezaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych i niezlokalizowane w pasie drogowym tych dróg są drogami wewnętrznymi (art. 8 ust. 1 ustawy o drogach publicznych). Budowa, przebudowa, remont, utrzymanie, ochrona i oznakowanie takich dróg oraz zarządzanie nimi należy do zarządcy terenu, na którym jest zlokalizowana droga, a w przypadku jego braku - do właściciela tego terenu (art. 8 ust. 2 ustawy o drogach publicznych). Również z art. 10 ust. 7 ustawy Prawo o ruchu drogowym wynika, że zarządzanie ruchem na drogach wewnętrznych, w tym w strefie ruchu i strefie zamieszkania, należy do podmiotu zarządzającego tymi drogami. Przy czym, podmioty zarządzające takimi drogami, ustalając organizację ruchu na tych drogach stosują znaki i sygnały drogowe oraz zasady ich umieszczania wynikające z ustawy i jej przepisów wykonawczych (art. 10 ust. 10a ustawy - Prawo o ruchu drogowym).
Podzielając pogląd prezentowany w orzecznictwie Sąd I instancji przyjął, że ustawowy zakres i forma zarządzania drogami wewnętrznymi jest taka sama dla wszystkich zarządców i właścicieli dróg wewnętrznych, bez względu na to, czy są podmiotami publicznoprawnymi, czy też prywatnoprawnymi. Skoro podmiot prywatnoprawny, ze swej natury, nie może stosować administracyjnych form zarządzania drogą wewnętrzną, to również podmiot publicznoprawny, pomimo swojego charakteru prawnego, działając na tych samych podstawach prawnych w zakresie zarządzania drogą wewnętrzną, nie może stosować administracyjnych form tego zarządzania.