Treść przywołanego przepisu prawa nie uprawnia również do twierdzenia, że wykonywanie przez gminną komisję rozwiązywania problemów alkoholowych kompetencji, o której mowa w tym przepisie, stanowi załatwienie indywidualnej sprawy administracyjnej w rozumieniu art. 1 pkt 1 k.p.a. czy też, że następuje w innej prawnej formie działania administracji publicznej, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., co stanowi warunek konieczny kognicji sądu administracyjnego w sprawach, o których mowa w art. 4 p.p.s.a.
Podkreślając w tym względzie, że nie ma żadnych podstaw, aby przyjąć - co trzeba uznać wręcz za oczywiste - że sprawa o skierowanie na badanie, o którym mowa art. 24 w związku z art. 25 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi jest indywidualną sprawą administracyjną w rozumieniu art. 1 pkt 1 k.p.a., która podlegałaby załatwieniu w prawnej formie działania administracji podlegającej kontroli sądu administracyjnego na podstawie art. 3 § 2 pkt 1 - 3 p.p.s.a. lub przepisów szczególnych, o których mowa w art. 3 § 3 p.p.s.a, za równie uzasadniony według Naczelnego Sądu Administracyjnego trzeba uznać wniosek, że wymienione skierowanie na badanie nie stanowi także aktu lub czynności z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.
W tej mierze, to jest odnośnie do braku podstaw do kwalifikowania omawianego skierowania na badanie, jako podlegającego kognicji sądów administracyjnych aktu lub czynności z zakresu administracji publicznej, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., Sąd w składzie orzekającym z rozpatrywanej sprawie, podziela pogląd prawny Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony wyroku z dnia z 27 czerwca 2007 r., w sprawie sygn. akt I OSK 323/07, a mianowicie, że czynności gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych podejmowane w ramach kompetencji (uprawnień) przyznanych jej na podstawie art. 25 oraz art. 26 ustawy o wychowaniu trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, nie stanowią aktów lub czynności, o jakich mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Czynności podejmowane w ramach tych kompetencji nie wywołują bowiem samoistnie żadnych zmian w sferze praw i obowiązków wobec ich adresata. Skierowanie na badanie przez biegłego nie jest wiążące dla osoby, której dotyczy i nie może być w żaden sposób egzekwowane. Poddanie się badaniu w wyniku wydania skierowania zależy wyłącznie od woli osoby, której dotyczy. Przymusowe poddanie badaniu przez biegłego może nastąpić jedynie na podstawie orzeczenia właściwego sądu rejonowego, zarówno przed złożeniem wniosku o przymusowe leczenie, jak i w toku postępowania przed sądem (art. 27 i art. 28 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi). Skierowanie na badanie należy zatem oceniać jako szczególnego rodzaju czynność organu władzy publicznej o charakterze technicznym mającą służyć, w wypadku poddania się badaniu przez adresata, przygotowaniu materiałów dla potrzeb ewentualnego postępowania przed sądem powszechnym w sprawie z wniosku o przymusowe leczenie. Niepoddanie się badaniu przez adresata skierowania, bądź niewydanie skierowania, nie stoi jednak na przeszkodzie do złożenia wniosku do sądu. Czynność ta również, nie wszczyna, ani też nie kończy żadnego postępowania, do którego miałyby zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Również wniosek do sądu powszechnego o przymusowe leczenie nie wywołuje jakichkolwiek zmian w sferze uprawnień lub obowiązków podmiotu, którego dotyczy. Jego złożenie stanowi realizację przez organ władzy publicznej uprawnienia do wszczęcia - w ramach przyznanej mu czynnej legitymacji procesowej, z której czyni użytek - postępowania z zakresu prawa osobowego w trybie postępowania cywilnego przed sądem powszechnym. Wniosek ten, ze swej istoty nie podlega więc również kontroli sądu administracyjnego. Ocenia i rozstrzyga o jego zasadności, zgodnie z przepisami art. 26 ust. 3 i art. 29 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, sąd powszechny.