Burmistrz Miasta G. w odpowiedzi na wniosek wniósł o wskazanie jako organu właściwego w sprawie Prezydenta Miasta E..
W uzasadnieniu Burmistrz Miasta G. podniósł, że ostatnim miejscem zameldowania i zamieszkania na pobyt stały J.P. było miasto G., ale obecnie nie posiada ona stałego ani czasowego zameldowania, a organ nie jest w stanie ustalić faktycznego miejsca pobytu J.P.. Od momentu wymeldowania J.P. nie była związana z G.. Z informacji uzyskanej od Naczelnika Wydziału Spraw Świadczeniobiorców Warmińsko-Mazurskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia z [...] lipca 2020 r. wynika, że w Centralnym Wykazie Ubezpieczonych jako adres zameldowania i zamieszkania J.P. figuruje G., natomiast jako adres do korespondencji - E.. Adresy na terenie G., wskazane przez nią przy okazji załatwiania spraw urzędowych, to adres nieistniejący bądź adres hotelu, w którym przebywała przez jedną dobę hotelową w 2017 r. i 2019 r. Co prawda do [...] marca 2020 r. J.P. była zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w G. jako bezrobotna bez prawa do zasiłku, jednak nie odbierała korespondencji wysyłanej przez Urząd, a z Urzędem kontaktowała się osobiście lub telefonicznie. Ponadto J.P. nie figuruje ani w ewidencji świadczeniobiorców Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w G., ani w ewidencji Urzędu Skarbowego jako podatnik. W tej ostatnio wymienionej ewidencji została odnotowana na podstawie złożonych w lutym 2018 r. przez płatników informacji o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 za 2017 r., w której wskazano adres: [...] E., ul. [...]. Z tego wynika, że J.P. pracowała w E. i wskazywała adres zamieszkania na terenie tego miasta.
Zdaniem Burmistrza Miasta G., w sytuacji gdy nie jest możliwe ustalenie faktycznego miejsca zamieszkania J.P., organem właściwym do rozpatrzenia wniosku z [...] kwietnia 2020 r. jest Prezydent Miasta E. jako organ właściwy dla miejsca, w którym nastąpiło zdarzenie powodujące wszczęcie postępowania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 4 w związku z art. 15 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej: p.p.s.a.) rozpoznaje spory o właściwości oraz spory kompetencyjne. Przez takie spory należy rozumieć sytuację, w której przynajmniej dwa organy administracji publicznej jednocześnie uważają się za właściwe do załatwienia konkretnej sprawy (spór pozytywny) lub też żaden z nich nie uważa się za właściwy do załatwienia sprawy (spór negatywny). Spór o właściwość może toczyć się między organami jednostek samorządu terytorialnego a samorządowymi kolegiami odwoławczymi (art. 22 § 1 k.p.a.), natomiast spór kompetencyjny między organami tych jednostek a organami administracji rządowej (art. 22 § 2 k.p.a.).
Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z 22 grudnia 2008 r. (sygn. akt I OW 98/08, ONSAiWSA 2009, Nr 6, poz. 105) stwierdził, że przez spór kompetencyjny, czy też spór o właściwość należy rozumieć obiektywną sytuację prawną, w jakiej co do zakresu działania organu administracji publicznej zachodzi rozbieżność poglądów, która powinna być usunięta wskutek podjętych w tym kierunku przewidzianych przez prawo środków. Przy czym spór ten może powstać tylko w ramach konkretnej sprawy administracyjnej, która jest przedmiotem prowadzonego postępowania albo co do której odmówiono nadania biegu postępowaniu. Jego rozstrzygnięcie poprzez wskazanie organu właściwego do załatwienia sprawy jest możliwe tylko wówczas, gdy organem właściwym jest jeden z organów pozostających w sporze.