Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jacek Chlebny po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej V. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 grudnia 2020 r. sygn. akt I SAB/Wr 228/20 o odrzuceniu skargi w sprawie ze skargi V. K. na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie wniosku o wydanie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę postanawia: 1. uchylić zaskarżone postanowienie; 2. oddalić wniosek o zwrot kosztów postępowania.
Postanowieniem z 23 grudnia 2020 r., sygn. akt I SAB/Wr 228/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, odrzucił skargę V. K. (dalej skarżący lub cudzoziemiec) na bezczynność Wojewody [...] (dalej: organ) w przedmiocie wniosku o wydanie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę.
Sąd wskazał, że skarżący wniósł ponaglenie [...] sierpnia 2020 r., natomiast zawiadomienie o pozostawieniu sprawy bez rozpoznania organ wydał [...] lipca 2020 r. (doręczenie [...] sierpnia 2019 r.). Podkreślił, że skutki ponaglenia dla dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego można rozważać jedynie w kontekście ponaglenia skutecznie wniesionego. Tylko takie ponaglenie daje stronie możliwość wniesienia skargi do sądu. Postępowanie przed Wojewodą [...], któremu strona zarzuciła bezczynność, zostało wszczęte wnioskiem z [...] lipca 2018 r. o wydanie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę. Postępowanie to zostało zakończone w dacie doręczenia (tj. [...] sierpnia 2019 r.) zawiadomienia organu z [...] lipca 2019 r. o pozostawieniu bez rozpoznania wniosku strony, z uwagi na bezskuteczny upływ terminu do uzupełnienia braków formalnych wniosku.
Zdaniem Sądu pierwszej instancji w rozpoznawanej sprawie kluczowe znaczenie ma kwestia granic czasowych wniesienia ponaglenia. Wyjaśnienia wymaga, czy może być ono wniesione w toku postępowania administracyjnego, czy także po jego zakończeniu. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wskazał, że stoi na stanowisku zbieżnym z zaprezentowanym w postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 września 2020 r. o sygn. akt II OSK 3732/18 oraz uzasadnieniu uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 czerwca 2020 r. (oba dostępne w CBOSA), że warunkiem dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego na przewlekłość postępowania/bezczynność organu w postępowaniu prowadzonym w oparciu o przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego jest wniesienie ponaglenia w toku postępowania, które się toczy i nie zostało zakończone. Wniesienie w rozpoznawanej sprawie ponaglenia już po zakończeniu postępowania administracyjnego nie może zostać uznane za środek zaskarżenia przewidziany w ustawie (art. 52 § 2 p.p.s.a.), który służył stronie przed organem właściwym w sprawie (art. 52 § 1 p.p.s.a.) w dacie jego wniesienia. Strona nie wyczerpała środka zaskarżenia - nie złożyła ponaglenia w trakcie trwającego postępowania, którego wyczerpanie warunkowało dopuszczalność skargi do sądu administracyjnego.
W skardze kasacyjnej V. K. zaskarżył powyższe postanowienie w całości, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które to naruszenie miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:
1. art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że wniesienie skargi na bezczynność jest niedopuszczalne i konsekwencji odrzucenie skargi;
2. art. 37 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 52 §1 i 2 i art. 53 § 2b p.p.s.a. poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie oraz przyjęcie, że ponaglenie nie może zostać wniesione po pozostawieniu podania bez rozpoznania i w konsekwencji przyjęcie, iż w sprawie nie wniesiono skutecznie ponaglenia.