Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno, po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej I. T. i M. T. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 5 listopada 2010 r., sygn. akt III SA/Gd 466/10 o odrzuceniu skargi I. T. i M. T. na decyzję Wojewody Pomorskiego z dnia [...] czerwca 2010 r., nr [...] w przedmiocie usunięcia z ewidencji ludności zapisu o zameldowaniu postanawia oddalić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z 5 listopada 2010 r., sygn. akt III SA/Gd 466/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odrzucił skargę I. T. i M. T. na decyzję Wojewody Pomorskiego z [...] czerwca 2010 r., nr [...] w przedmiocie usunięcia z ewidencji ludności zapisu o zameldowaniu.
W uzasadnieniu, Sąd pierwszej instancji podkreślił, że decyzja Wojewody Pomorskiego została doręczona pełnomocnikowi I. T. 28 czerwca 2010 r., a M. T. w trybie z art. 44 k.p.a. (tzw. doręczenie zastępcze), w tym samym dniu.
Decyzja zawiera prawidłowe pouczenie o trybie i terminie zaskarżenia do sądu administracyjnego. W dniu 28 lipca 2010 r. I. T. i M. T. zaskarżyli w/w decyzję Wojewody Pomorskiego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, adresując skargę bezpośrednio do Sądu. Sąd przekazał skargę Wojewodzie 3 sierpnia 2010 r. W przypadku wniesienia skargi bezpośrednio do sądu administracyjnego, jako datę jej wniesienia należy przyjąć datę nadania przez sąd przesyłki zawierającej skargę do organu, który wydał zaskarżony akt. Sąd przekazał skargę właściwemu organowi 3 sierpnia 2010 r. W tej sytuacji należy przyjąć, że skarga została złożona z uchybieniem 30-dniowego terminu, o którym mowa w art. 53 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.; dalej jako p.p.s.a.).
W skardze kasacyjnej, powołując art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a., zaskarżono postanowienie w całości, zarzucając naruszenie art. 57 § 5 pkt 2 k.p.a. przez jego niezastosowanie, art. 83 § 3 p.p.s.a. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie z powodu błędnej wykładni, art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a. poprzez jego bezzasadne zastosowanie, art. 53 § 1 p.p.s.a. poprzez jego błędną wykładnię oraz naruszenie art. 44 § 4 k.p.a. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, skutkujące bezpodstawnym uznaniem doręczenia zastępczego dla M. T. Wniesiono o uchylenie postanowienia odrzucającego skargę.
W uzasadnieniu podniesiono, że sąd I instancji nie podał właściwej podstawy prawnej, nie podał własnego uzasadnienia i nie odniósł się do stanu faktycznego - co stanowi naruszenie art. 2 i 45 ust. 1 obowiązującej Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Pod wpływem nieprecyzyjnego i w związku z tym niezrozumiałego dla stron pouczenia o trybie zaskarżenia decyzji, I. T. i M. T. nadali skargi 28 lipca 2010 r. do WSA "w przekonaniu, iż sąd jako jeden z adresatów tych skarg nieomylnie skargi pokieruje. Tak się też stało, w dniu 3 sierpnia 2010 r. Sąd przekazał skargi Wojewodzie Gdańskiemu". Skoro skargi wysłano z zachowaniem terminu. Nie ma podstaw ich odrzucenia z uwagi na art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a. Uznanie daty wysłania przez sąd skarg do Wojewody Gdańskiego (pełnomocnikowi chodziło zapewne o Wojewodę Pomorskiego) za datę wniesienia skarg do Wojewody jest "bezpodstawną fikcją - skargę na decyzję wnosi konkretny obywatel a nie sąd".
Ponadto, zdaniem wnoszących skargę kasacyjną, błędne jest stwierdzenie, że decyzja została doręczona M. T. 28 czerwca 2010 r. Nie nastąpiło doręczenie zastępcze, ponieważ zgodnie z art. 44 § 4 k.p.a. należałoby stwierdzić, że podjęto próbę doręczenia decyzji w sposób wskazany w art. 42 i 43 k.p.a., a stwierdzeń takich nie ma - ani w aktach sprawy, ani w uzasadnieniu postanowienia o odrzuceniu skargi. Tym samym, o decyzji Wojewody Pomorskiego, M. T. dowiedział się w dniu, w którym sporządził skargę do WSA w Gdańsku, zatem, termin do wniesienia skargi do sądu administracyjnego upływał dla niego dopiero 27 sierpnia 2010 r.