Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Gliniecki (spr.) Sędzia NSA Zofia Flasińska Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Prezydenta Miasta Pabianice o wykładnię postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 września 2013 r. sygn. akt II OW 67/13 wskazującego Starostę Pabianickiego jako organ właściwy w sprawie objętej wnioskiem o wydanie decyzji dotyczącej likwidacji niedrożnego kanału postanawia: oddalić wniosek
Postanowieniem z dnia 20 września 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu wniosku Prezydenta Miasta Pabianic o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy Prezydentem Miasta Pabianic a Starostą Pabianickim w przedmiocie wskazania Oranu właściwego do wydania decyzji o likwidacji niedrożnego kanału wskazał Starostę Pabianickiego jako organ właściwy w sprawie objętej przedmiotowym wnioskiem.
Pismem z dnia 21 listopada 2013 r. Prezydent Miasta Pabianic złożył wniosek o wykładnie postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 września 2013 r. "w części dotyczącej stwierdzeń Sądu ustalających, że:
- bezspornie W. R. nie jest właścicielem przedmiotowego kanału k-100 na działce nr ewid [...} przy ul. [...} w P.,
- Miasto Pabianice, winno uznać się jako właściciela tego kanału,
- wskazany wyżej kanał jest fragmentem infrastruktury miejskiej - kanalizacji z ubiegłego wieku" poprzez:
- "wskazanie, na podstawie jakich przepisów prawa rozstrzyganie o własności przedmiotowej kanalizacji, która to kwestia ma zdaniem wnioskodawcy wyłącznie cywilistyczny charakter, należy do sądu administracyjnego,
- wskazanie na podstawie jakich przepisów prawa Sąd uznał, że rozstrzyganie w zakresie, o którym mowa wyżej, pozostaje w związku z przedmiotem wniosku opartym o art. 4 ustawy".
W odpowiedzi na wniosek Prezydenta Miasta Pabianic, (pismo z dnia 13 marca 2014 r.) W. R. podkreślił, że jego działka nie miała i nie ma z przedmiotowym kanałem żadnego połączenia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 158 zdanie pierwsze ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270- zwanej dalej p.p.s.a.) Sąd, który wydał wyrok, rozstrzyga wątpliwości, co do jego treści. Zgodnie z art. 166 p.p.s.a. w/w przepis stosuje się odpowiednio do postanowień.
Konieczność dokonania wykładni wyroku (postanowienia) zachodzi wówczas, gdy jego treść jest sformułowana w sposób niejasny, mogący budzić wątpliwości, co do samego rozstrzygnięcia, zakresu powagi rzeczy osądzonej, a także sposobu wykonania wyroku (por. B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka- Medek. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Zakamycze 2006, str. 345). Niedopuszczalne jest natomiast w ramach tej instytucji domaganie się przez stronę wyjaśnienia przez sąd powodów zajętego w sprawie stanowiska, które legło u podstaw rozstrzygnięcia poprzez dodatkowe rozwinięcie argumentacji uzasadnienia orzeczenia, skoro postępowanie w sprawie zostało już zakończone. Wykładnia wyroku nie może, bowiem prowadzić do uzupełnienia podjętego rozstrzygnięcia przez poszerzenie go o inne elementy ani też nie może formułować przez sąd dodatkowych motywów rozstrzygnięcia lub modyfikacji motywów poprzednio wskazanych. Jej przedmiot stanowić mogą jedynie rzeczywiste wątpliwości, co do istoty rozstrzygnięcia zawartego w sentencji orzeczenia, a nie udzielanie odpowiedzi na kreowane przez stronę pytania. Za szczególnie pozbawione podstaw prawnych uważa się domaganie przez stronę dokonania wykładni wyroku, stanowiącej w istocie polemikę z odmiennym, niż oczekiwała strona, stanowiskiem sądu zaprezentowanym w orzeczeniu (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 września 2011 r. sygn. akt II FSK 1224/10, LEX nr 948926 oraz z dnia 18 listopada 2011 r. sygn. akt II OSK 698/10, LEX nr 1070396).