Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Gliniecki ( spr. ) Sędziowie Sędzia NSA Wiesław Kisiel Sędzia del. NSA Roman Ciąglewicz Protokolant Elżbieta Maik po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy z wniosku Starosty Nowosolskiego o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego między Wojewodą Lubuskiego a Starostą Nowosolskim w przedmiocie egzekucji administracyjnej obowiązku usunięcia odpadów zgromadzonych na terenie działek przy ul. [...] i [...] w N. przez [...] z siedzibą w Z. postanawia: wskazać Starostę Nowosolskiego jako organ właściwy do podjęcia czynności egzekucyjnych zmierzających do wykonania obowiązku usunięcia odpadów zgromadzonych przez [...] z siedzibą w Z. na terenie działek przy ul. [...] i ul. [...] w N.
Starosta Nowosolski pismem z dnia 18 października 2010 r., wystąpił do Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie negatywnego sporu kompetencyjnego pomiędzy Starostą Nowosolskim a Wojewodą Lubuskim dotyczącego ustalenia, który z organów jest właściwy w przedmiocie egzekucji administracyjnej obowiązku usunięcia odpadów zgromadzonych na terenie działki przy ul. [...] i [...] w Nowej Soli przez [...] z siedzibą w Z.
Jak wynika z akt sprawy, Wojewoda Lubuski decyzją z dnia [...] lutego 2005 r., cofnął [...] z siedzibą w Z. udzielone jego decyzją zezwolenie z dnia [...] września 2001 r., znak: [...] na usuwanie odpadów niebezpiecznych w tym na ich transport, wykorzystanie lub unieszkodliwianie wraz z decyzjami: z dnia [...] lutego 2002 r., znak: [...], z dnia [...] marca 2002 r., znak: [...], z dnia [...] stycznia 2003 r., znak: [...] i z dnia [...] lutego 2003 r., znak: [...], które stanowiły kolejne zmiany dokonywane w trybie art. 155 k.p.a., do udzielonego powyżej zezwolenia.
Wojewoda cofając decyzje, o których mowa nie nałożył na przedsiębiorcę w decyzji cofającej zezwolenie obowiązku usunięcia odpadów.
Wojewoda Lubuski postanowieniem z dnia 3 listopada 2008 r., przekazał Marszałkowi Województwa Lubuskiego sprawę egzekucji obowiązku usunięcia odpadów zgromadzonych przez [...] na terenie działek przy ul. [...] i [...] w N. w związku z prowadzoną działalnością.
Marszałek Województwa Lubuskiego wnioskiem z dnia 9 września 2009 r. zwrócił się do Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie negatywnego sporu kompetencyjnego zaistniałego pomiędzy nim a Wojewodą Lubuskim w przedmiocie egzekucji administracyjnej obowiązku usunięcia odpadów zgromadzonych przez [...] z siedzibą w Z. na terenie działek przy ul. [...] i [...] w N.
Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 17 grudnia 2009 r. sygn. akt II OW 66/09 oddalił wniosek Marszałka Województwa Lubuskiego o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego. W uzasadnieniu postanowienia wskazano, iż obowiązek usunięcia pozostawionych odpadów wynika już z mocy samego prawa i podlega wykonaniu na skutek egzekucji administracyjnej na podstawie art. 3 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.). W odniesieniu do obowiązków wynikających bezpośrednio z przepisów prawa tak jak w tej sprawie z art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251 ze zm.), stosownie do treści art. 5 § 1 pkt 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, organem tym jest organ bezpośrednio zainteresowany w wykonaniu przez zobowiązanego obowiązku albo powołany do czuwania na wykonaniem obowiązku (.....). Zdaniem Sądu organem pierwszej instancji bezpośrednio zainteresowanym w wykonaniu przez zobowiązanego obowiązku usunięcia odpadów niebezpiecznych jak i powołanym do czuwania nad wykonaniem obowiązku jest organ administracji właściwy w sprawie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności w przedmiocie unieszkodliwiania odpadów, którym niewątpliwie jest starosta (a także prezydent miasta na prawach powiatu - art. 30 ust. 7 w związku z art. 3 ust. 2 pkt 18 ustawy o odpadach). To zaś prowadzi do wniosku, że organem właściwym do prowadzenia przedmiotowego postępowania egzekucyjnego obowiązku wynikającego bezpośrednio z przepisów prawa jest właściwy starosta (prezydent miasta na prawach powiatu). Dlatego też zarówno Wojewoda Lubuski, ponieważ utracił on kompetencje do wydawania decyzji w zakresie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności w przedmiocie unieszkodliwiania odpadów z dniem 1 stycznia 2008 r. na podstawie art. 20 i art. 48 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej (Dz. U. Nr 175, poz. 1462 ze zm.), ani Marszałek Województwa Lubuskiego nie jest właściwy w tej sprawie. Nie można bowiem uznać w okolicznościach zaistniałego sporu, że w tym postępowaniu ma zastosowanie art. 378 ust. 2a ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 ze zm.), który obligujący ten organ do podejmowania właściwych działań. Jak ustalono w tej sprawie postępowanie dotyczy usunięcia pozostawionych odpadów niebezpiecznych po wydaniu ostatecznej decyzji o cofnięciu zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie usuwania, wykorzystywania lub unieszkodliwiania odpadów. Natomiast powołany wyżej przepis art. 378 ust. 2a ustawy Prawo ochrony środowiska w pkt 1 odnosi się do przedsięwzięć i zdarzeń na terenach zakładów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana jako przedsięwzięcie mogące znacząco oddziaływać na środowisko. Natomiast wskazywana instalacja to stacjonarne urządzenie techniczne, bądź zespół stacjonarnych urządzeń technicznych powiązanych technologicznie, bądź budowla nie będąca urządzeniem technicznym ani ich zespołem, których eksploatacja może spowodować emisję (art. 3 pkt. 6 ustawy Prawo ochrony środowiska). Z kolei w pkt 2 art. 378 ust. 2a wskazanej ustawy właściwość Marszałka Województwa ustanowiono dla przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Natomiast niniejsza sprawa nie dotyczy wydania decyzji w zakresie przedsięwzięć i zdarzeń na terenach gdzie jest eksploatowana instalacja jak też realizacji przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, gdyż odnosi się do wykonania obowiązku wynikającego bezpośrednio z przepisów prawa.